در خلوت اتاق درد

نه شاعر ، نه نویسنده‌ام
دیوانه‌ ای در کنج خلوت اتاق نشسته‌ام
آواز ظلم و بی کسی به دیوار اتاق می کوبد
حیف که نه شاعرم و نه نویسنده بنویسم
از این درد پر بغض
 از این اشک و این حوض
کودک از بی مادری،مادر از بی فرزندی
جویبار خون این شهر،صدای سکوت این درد
قافیه های در هم شعرم گر بماند تا ابد
واژگان مانده در سرم شوند برگ، در کفن
بگویید دیوانه، دیوانه نبود،تنها بود و بی کس
عالمی داشت در کنج خلوت اتاق درد
حیف که نه نویسنده شدم نه شاعر سرا
که ردیف کنم این قافیه های در هم‌‌ را
دیوانه‌ای شدم در دیوانه خانه
پرنده ای شدم در قفس آشیانه

.

حوض:چشم
برگ:گل،درخت

.

ساسان مردوخی