سرمای تیز...

عجب سرمایی شده، این فصل..
سرمای تیز و بُرنده
بدن آدم را به لرزه وا‌ می‌دارد!!
انگاری کپسولی آرام بخش است
صدای رود خانه کنارم را میگویم!
صدای جیرجیرک ها هم..آدمی را
نه از سرما بلکه از جهان هم فارغ می‌کنند
هر چند که میگذرد...
سرمای لعنتی بیشتر خود را نزدیک و نزدیک تر می‌کند
ماه هم گویی با زمین قهر کرده و
امشب پدیدار نیست...!!!
به هرحال ...
من که تو این سرما، از بدنم عرق می چکد!
در آغوش بخاری، در خانه‌‌ای بالا شهر، کنار ویولن
 به هر حال...
رویا که ما را تنها نمی‌گذارد؟
می‌گذارد؟؟
شب عجیبی است امشب
پاردوکسی آن را محکم گرفته است
گویی جهان برای من در گردش است!!
اما کدام جهان؟
همان جهانی که در بین این همه واژه...
سرما را به بدنم هدیه می‌دهد!!!