ایران زمین

ایران زمین 
ای سرزمین پاک و جان برکف
در سینه ی تنگت چه داری؟ 

 گنجینه ای
از حرف
ای مظهر زیباترین مادر
ای مادرم دیگر
مشو تسلیم این ابتر
از ترس مرگ کودکان
مسپار  خود را 
در کف بستر

تا انقلاب دیگرم
نومید هرگز

پروانه خواهم شد
اگر چه سرخ و خونین پر
زندانی این پیله  را
منداز در دخان هر آذر


مادر بیا امشب برایم
آرزویی کن 
یکبار دیگر
از ته قلبت صبوری کن
از کوچه های خاطرات خود
عبوری کن
آن روزهای افتخارت را
مروری کن

من از تنم
سنگر برایت سازم و
امنیتی نو
مادر مکن سینه سپر
بنشین کنار من دمی تو
یک بار هم
مادر شده
بگذار ...فرزند خلف باشم
مثل تمام کودکانت
پاک
  همجنس سلف باشم
از بس به تو خنجر زدند
زخم ترا بستم
از دست های خالیم
تنها و دل خستم
بگذار بعد از مردنم
خاک رهت باشم
بگذار مادر بی کفن
زیر پرت باشم
صدبار زخم کاری و
روئین تنت باشم

مادر بگو آن  رخت زیبایت به تن داری
آیا تو تن پوش
سلامت را به من دادی؟
آن روسری برفی  شان نجابت را
مادر ! به سر داری؟
بگذار من هم تا بپوشم
چادر سرخم
بگذار تا بر سر بریزم
خاک  پا گیرم
از بس که دورت سیم پر خارست
دستان تو زخمی و قلبت خون سپارست
چشمت یکی اشک و یکی خونابه زارست
مادر وجودت سخت غرق عزا و داغدارست


اینجا هوایش سربی و سنگین و
غمگین ست
مادر نگاهت بر مزار کودکان
خسته و پیرست

اینجا جوانی
در قفس محکوم اعدام است
اینجا خدا هم منتظر
تا روز اعلام است
مسمومیت
با هر نفس
راه مرا بسته ست
دست خدا در دست من
سرد ست و
او حتی
از نا امیدی های من
حالش بهم خوردست
مادر خدا را بار دیگر
می زنم فریاد
من با تبرزین می زنم
بر فرق هر بیداد
چشم از تو بر دارم
خدا هم می گریزد
از این تن بی عرضه
لش مانده از  مردار
او هم مرا
سست و زبون و
پست هرگز
نخواهد خواست
هرگز
نخواهد داد راهم
تا بار عام دولتش برجاست

هرگز...! مگر با ظالمان  همواره بستیزم
مادر...ترا بدرود
تا روز دیگر
دست باد  در بسترت
خاکسترم ریزد


۴شهریور۱۴۰۱
آذر.م