آیینه ها را بشکنید!

سر نمی پیچد زمین از گردش دیرین ِ خود
می رود هر ذره ای بر دین و بر آیین ِ خود

عشق از روزی که در زندان ِ خاک افتاده است
عاشقان را دیده پُر اشک است بر بالین ِ خود

در مسیر ِ تیره ی تقدیر ِ ما رَه می برد
روح ِ ما را یار ِ ما با دست ِ نورآگین ِ خود

چشم ِ دل را واکنید آیینه ها را بشکنید
کور سازید ای رفیقان! دیده ی خودبین ِ خود

رو مکن فریاد! جز بر فطرت و بر دین ِ حق
گرچه بسیارند بر آیین ِ مِهر و کین ِ خود

(م. فریاد)