عشق عشق است

سلام به همگی
و جناب رضایی ارجمند

اولین مسئله ای که شما باید به آن توجه کنید (سلامت زبان) است. زبان ابزار انتقال احساس و اندیشه میباشد و شعر هم آمیزه ای از این دو است که به شیوه ای غیرمستقیم و هنری (خیال انگیز) بیان میشود؛ به همین دلیل است که شعر را گره خوردگی زبان و خیال دانسته اند. درواقع عاطفه و تخیل در زبانِ واحد به تلاقی یکدیگر میرسند.
اگر شما اندیشه ی ارزشمندی داشته باشید و یا از احساس و عاطفه ای سرشار بهره مند باشید اما نتوانید با زبانی سالم، رسا و جذاب آن را بیان کنید، هیچکس نمیتواند با احساستان شریک شود و از جهان بینی شما استفاده کند و از همه مهمتر، نمیتواند از بیان احساس و اندیشه ی شما، لذت یا بهره ی هنری ببرد. پس لازم است تمرکز ویژه ای بر بیشتر کردن انسجام ذهنی و زبانی خود داشته باشید.
یادتان باشد پرهیز از کژتابی و لغزش زبانی و رسیدن به رسانایی زبان از وظایف بسیار مهم شاعر است. 
«پیشنهاد میکنم ابتدا کتاب شعر و شاعران اثر محمد حقوقی و یا کتاب تاریخ تحلیلی شعرنو اثر شمس لنگرودی و پس از آن نظریه ی زبانیت دکتر رضا براهنی را حتمن مطالعه کنید.»
مواردی که برای حرکت به سمت شعر لازم و ضروری اند و با رعایت آن میتوان یک متن را به شعر تبدیل کرد عبارتند از: زبان و تخیل شاعرانه، تصویرسازی یا ایماژ شعری با ارائه‌ ی جهان بینی تازه و متفاوت، رعایت ایجاز و پرهیز از اضافه گویی، توجه به تقطیع در قالب سپید، و توجه به لایه‌ های زیرین معنا–مفهوم در شعر.
مهمترین عنصری که وجودش بسیار اهمیت دارد، تخیل و مکانیسم اجرای آن یعنی صورخیال است. نوشته ای که بدون تخیل تازه بر کاغذ می آید هرچه که باشد، شعر نیست.
نکته ی دیگر، ماهیت شعر با نگاه متفاوت به پدیده‌ ها یا خلق فضای استعاری–خیالی ست که با خیال پردازی ساخته و از طریق شاعرانگی زبان بیان میشود.
اجرای زبان و نگاه متفاوت به پدیده‌ های پیرامون یعنی؛ متفاوت ببینیم و متفاوت بیان کنیم و تصاویر تازه و متنوعی را در قالب زبان و بیان شعری با منطقِ شاعرانه ارائه دهیم.
شعر به تصویر کشیدنِ ایده های شاعرانه در قالب کلمات و عینیت‌ بخشی به تصاویر و مفاهیم ذهنی ست. زبان شعر هم هنرِ چگونه گفتن و اجرای عینیت‌ و ذهنیت است، البته با تکنیکها و شیوه‌ هایی که از طریق همنشینی کلمات برای ایجاد معنا و آهنگ استفاده میشود.
شاعر با (کشف و شهود) و (نشانه گذاری) در شعر سر و کار دارد. شاعر بجاي انتقال مستقیم معنا به نمايش نشانه ها ميپردازد تا مخاطب آن نشانه ها را شناسایی کند و به جاي خواندن و دريافت سریع معنا، آن را حس كند يا حتي ببيند و با جهان بینیِ خود به درک و کشف جهان بینی شعر برسد. بنابراین میتوان گفت؛ نشانه ها مفاهیم انتزاعي را مرئي و عيني ميكنند.

باید توجه داشته باشید که زبانتان زبان شعر باشد، نه زبان نثر یا متن.
محتوا و مفهوم و یا هرآنچه که میخواهیم به مخاطب ارائه دهیم باید به شکل غیر مستقیم در لایه زیرین شعر باشد.
به این مثال خوب دقت کنید؛
نویسنده در یک نثر در وصف جدایی و فراق یار میگوید: تو میروی و من در پاییز هجرانت هق هق گریه میکنم.
اما شاعر همین محتوا و مفهوم را با شاعرانگی زبان شعر ارتقا میبخشد و به شعریت میرساند. در واقع با آشنایی زدایی مظهری از زیبایی‌ شناسی را می آفریند:
«چلچله‌ های چشم میروند
پاییز می‌ آید و
باران»
سعی کنید مضامینی بسازید که دیگران نساخته اند یا حداقل زاویه دید جدیدی به مضامین داشته باشید. از ایده های تکراری–عناصر کلیشه ای و یا تکرار معانی و ترکیباتی که مخاطب قبلا خوانده و برایش آشناست بپرهیزید و به معانی غیرمستقیم جملات بیشتر دقت کنید.
به عنوان مثال در اینجا گفته اید:
«عشق، عشق است...
پیر و جوان نمیشناسد
.
.
و دوباره در جای دیگر:
خواه پير طريقت باشي
يا پسري جوان»
حواستان به این تکرارها باشد زیرا آفتِ متن میشود و از زیبایی اثر میکاهد. شاعر با توضیح واضحات و توصیف عناصر شعر، زحمت ذهنی مخاطب را کم میکند و مانع التذاذ هنری او میشود.پس بهترست همیشه جانب ایجاز را رعایت کنید و از عوامل ایجادکننده ی اطناب بکاهید.
با آرزوی موفقیت برای شما و دیگر دوستان نبض قلمتان سبز🌿 یاحق