گل مرداب

گرامی گل!
گل نازم!
خدای عشق و احسا سم،
ترا در چشمه های شرقی احساس میجویند،
ترا آن سوی دریاهای بی پایان و بی آغاز میجویند،
ترا در سرزمین های هزار ویک شب شرقی،
ترا در سکر راز آلود عطر یاس میجویند.
........
تو اینجائی!
تو اینجائی گل نازم!!
چه بیهوده ترا درهرچه دور و دیر و بی پایان و بی آغاز میجویند.
)تو ای نیلوفر آبی ( 1
)تو ای رویای مهتابی(
تو اینجائی،
میان این هیاهوی غریب غربت و تنهائی انسان،
در این مرداب تاریخ تعفن بار صدها سال حقد و. حسرت و کینه،
در این قرن عروج آدمی تا کهکشانهای،
هزاران سال نوری از صفای چشمه ساران دور،
تو اینجا سر ز خاک تیره بیرون کرده ،
روئیدی.
تو گل دادی در این خاک سیاه بی پناهی ها،
تو همچون چشمة خورشید در متن شب پائیز جوشیدی.
ولی افسوس،
چشمان به شب خو کردة انسان،
در این مرداب تاریک تباهی ها،
ز دیدار تو ای زیبا گل مهتاب ،
واماندست.
ترا با صد هزاران جلوه می بیند،
ولی احساس آدمها،
ز ادراک تو جا ماندست!!
چه باک اما!؟
که آن شوریده سر رند مسیحائی،چه خوش گفته است:
))به تقدیر گلاب و گل تفاوت از طلوع آفرینش هست(( 2
چه باک اما!؟
که نشناسد ترا هر بی خبر از عالم مستی.
می اندیشم:
وزیباتر از این اندیشه چیزی نیست:
تو اینجائی وبا تو لحظه ها خوبند.
تو اینجائی وبا تو آسمان آبیست.
گل زیبا،
تو اینجائی وبا تو آسمان آبیست.
آغاز سرایش زمستان 89
انجام سرایش پائیز 94
-1 این دو بیت از لکه ابر عابر آفاق تنهائی اخوان عزیز.
-2 حافظ که میفرماید:
در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وآن پرده نشین باشد