خدایا

با یار غریبانه که گفتار می کنم
این کارمن از پس صدپرده میکنم
در لابه لای هرچه کلام می کند زبان
من جان خویش رابه نثارش, میکنم
صافی زمان رفته زشب فجرکه می رسد
باقی زمن هرچه که هست آه می کنم
گنگیم کور لنگ وپریشان سخره دل
با این کرشمه ها زتو انکار که می کنم
عقلم به باد رفته و در وهم وباطلی
زان بس خیال وصل تو با خودکه میکنم
سوزی که در هجر تو من میکشم زمین
مقصود نشان اهل سماوات می کنم
هرشب به کارزار سه کس می شود دلم
خوف و رجاء و غم که پیکار می کنم
با غیر تو با که سخن می توان گفت
گر حرف می‌شود به اجبار می کنم 
از فرط عاشقی و خماری روی تو
در مسجد میخانه خدا یا می کنم