دیشب که نبودی تو، دیوار، سَرم سُر خورد
سرگیجه ی پنهانی، با قُرص کمی بُر خورد
هر جزر و مد سیگار بر خاطره ها پا داد
یک مثنوی نارس در متن غزل جا داد
لعنت به نَخِ بعدی، لعنت به پُک آخر
سَکّوی لبم زخمی، از تاولِ هر باور
بعد از تو علی ماند و حوضی و کمی شب بو
بی پرسش و بی پاسخ، آشفته دلی ترسو
بعد از تو تمام من در گافِ همین بازی
آبستنِ یک تاس است ، تا بُرد بیندازی
با نعره ی گیتارم، روی نُت بیمارم
قَلاده رها کرده، ته مانده ی خودکارم
آدم شدنم کافی است، ای سیب، پریشانم
یک واژه بدون حرف ، دندانه ی انسانم
خالی تر از آنم که، هورتم بکشی از دور
قَندیل خطرناکم، در گونه و اشکی شور
نارنجک بی ضامن، یک بُمب پر از خوشه
در سایه ی صلحی که، جا مانده دراین گوشه
آینده ی تاریکم، از فاصله های زرد
یا پیرزنی خسته با چارقدی از درد
من باور تو بودم، پیغمبر قرآنت
بین تو و دیروزم در قصه ی پایانت
در ثانیه ای خاموش این عقربه ها مُردند
تابوت نبودت را بر دوش من آوردند
پشت سر این رفتن، یک سرفه ی یاسینم
یک شعر پدرمرده، با لقمه ی آمینم
اعدام خودم قطعی ، در توطئه های دار
لولای ِ رَگم زخمی، مابین در و دیوار
ای توبه ی در رفته، از لای سرانگشتم
جای دو سه خط مُهری، در حادثه ی پشتم
ای دور کمی نزدیک بانوی عروسکها
این نقشه ی قُمری بود، در مرگ مترسک ها
ای شعبده ی خاموش تردستی تکراری
یک بستر و صد جا پا، توضیح مگر داری؟
ای قُطب نمای خیس، فانوس بدون نفت
دریای پر از عشقم از حوصله ات سر رفت
ای پنجره ی دلباز روی همه ی مردم
شیطان به صدا آمد در حافظه ی گندم
ای گرگ پلاسیده در پوسته ی چوپان
دندانِ گره خورده در لاشه ی هر حیوان
ای مرگِ پس از مُردن، در برزخ صد هذیان
ای فال لگد خورده ، در کودکی فنجان
ای شایعه ی مشکوک زیر تبر بهتان
آرامشِ پیراهن در قوم بنی عریان
ای توده ی افیونی در نشئه ی هر بافور
تنبیهی فرمانده با یقلوی و کافور
ای دود خمار آلود ، در کام فراموشی
ای ذهنِ روان گردان، در خلسه ی بیهوشی
ای دایره ی ناقص، هذلولی سرگردان
کم کن نوسانت را، از دست و دلِ لرزان
ای بغض فرورفته در طالع اقیانوس
در معده ی هر ماهی، گندیده ی اختاپوس
آن فاتحه را قی کن، در اول خمیازه
ها کن سرطانت را بر مشتری تازه
#سید_هادی_محمدی