سایه ها

اشباح، می خندند با آهنگِ سایه ها
جامانده پندارِ خدا در جنگِ سایه ها

این شهر «نور وُ جسم»را معنی نمیکند
امّا فریب ، میدهد نیرنگِ سایه ها

وقتی گرفتارِ قفس باشد تمامِ ذهن
اندیشه کوچک میشود در چنگِ سایه ها

باریکْ تر میشد مسیرِ دشتِ لاله زار
تاریکْ شد با کوچه های تنگِ سایه ها

روحی شدم ؛ زندانیِ آیینه های مات
شاید تو می بینی مرا در رنگِ سایه ها

باید شکستْ شیشه ی این صحنه را به خشم
من تکه تکه می شوم ، با سنگِ سایه ها

آن آبشارِ روشنِ رویا به دستِ مرگ
هر لحظه جان می کَنْد با آونگِ سایه ها

حتّی درفشِ چهره ی خورشید، تیره بود
با شعله های دینِ پُر از ننگِ سایه ها

 

فرشید افکاری ۱۴۰۰/۱/۲۰