اسم تو

تا اسم تو در حنجره طعم عسلی داشت
از برجک مینوی دو چشمم غزلی داشت
.
با هر مژه بر هم زدنت هاله ی نوری
از ماه رخت طعنه به چشم زحلی داشت
.
هرچند که این حل شدنت عمق نگاهم
بر روی دلم فاصله ی مبتذلی داشت
.
ابری شده چشمانم و با بغض نفس گیر
باران بهارانه به هر راه حلی داشت
.
باران که پریشان شدنش دست خودش نیست
در پاسخ موهای تو ضرب العجلی داشت
.
تا چوب خط عاشقی ام پر شود از عشق
با یاد تو در دفتر شعرم مثلی داشت
.
جیرفت تنت شهر پر از باغ مرکب
آغوش تو گرمای خوش معتدلی داشت
.
ای کاش که لب را بگشایی و بگویی
در عشق، زن قصه چه مرد عملی داشت