غزل سوخته

هیزم دل به نارِ هجران سوخت
پر پروانه نزد جانان سوخت

مرهم درد من فقط درد است
در اجاق جریحه درمان سوخت

کشته‌ی‌ اشک چشم عشّاقی
نام تو دیده دید و مژگان سوخت

تا که نام تو را به لب بردم
صیحه زد آسمان و باران سوخت

طاقت ذوالجناح شد طاق و
از شرار غم تو حیوان سوخت

غنچه‌ در دست باغبان پرپر
گل ز گل نوحه خواند و گلدان سوخت

نیزه‌ای بوسه زد به سینه‌ی تو
نیزه در پیکر تو رقصان سوخت

آفتاب از همیشه سوزان تر
در یم خون تن تو غلطان سوخت

دختری میدوید در صحرا
خیمه آتش گرفت و دامان سوخت

دخترانت به ناقه تب کردند
ناقه آهی کشید و کوهان سوخت

یوسف فاطمه ، ز پیرهنت
خواهرت روضه خواند و کنعان سوخت

قلمش شعله میکشد مهموم
غزل از صدر تا به پایان سوخت

مهموم