گردون گریست

ديده ام ناديدنيهايی كه بايد خون گريست
از فراق روی تو اين ديده چون هامون گريست
ساختی ديوانه ای ديوانه تر از من كجاست
سوختی جانم كه بر آن ليلی و مجنون گريست
سِحر چشمان تو با ساده دلی هايم چه كرد
كين چنين بر حال من افسانه و افسون گريست
من ز تو چيزی نميخواهم دلم را پس فرست!
ديده بر دل زان نگاه اولش مديون گريست
غصه هايم همچو كوهی ،ديده همچون چشمه ای
ديده از كوه غمت ،بازآ بسی افزون گريست
دور گردون خواست گيرد انتقامم را ز تو
چون دعای خير ما را ديد خود گردون گريست
بر بهار عمر من پائيز بی مهرش نشست
آسمان بر حال من از مهر تا اكنون گريست