نامبر وان

سلام .... راستش را بخواهید باید بی تعارف و تکلیف بگویم نوشتنت به مراتب از سرودنت بهتر است . سعی کردی با زبان نمادها مطلبی را بگویی و پیامی که " اگر عناصر جامعه سکوت کنند ، ستم پایدار خواهد ماند " و نمادها را هم‌کاملا به جا نوشتی یعنی از عناصر طبیعت وام گرفتی تا خواننده بتواند تعمیم بدهد به جامعه . اما چیزی که این وسط لنگ است عدم‌پرداخت و بیان قوی ست . یعنی اگرچه به قول مسیحا شعرتان حکایت حکمت و فرزانگی ست ( و راست گفته ) اما اندیشه و احساس تنها از راه بیان است که نمایان می شوند . این بیان ممکنست به شکل موسیقی یا نقاشی یا رقص یا شعر یا طرق دیگر باشد . اما به هرحال باید چنان باشد که مخاطب بتواند با بیانگر همسو شود . در شعر نیز ابزارهایی برای بیان احساس هستند که با توجه به نوشته هایتان مطمئنم انها را بهتر از بنده می دانید . اما این ابزار را در شعرتان به کار نگرفته اید و سروده ای عور و برهنه نوشته اید که به کمترین جامه ی صنعت ملبس است .
اما باز هم بگویم شعورتان به شدت ستودنی ست

یک شب تأمل ایام گذشته می‌کردم و بر عمر تلف کرده تأسف می‌خوردم و سنگ سراچهٔ دل به الماس آب دیده می‌سفتم و این بیت‌ها مناسب حال خود می‌گفتم
هر دم از عمر می رود نفسی
چون نگه می‌کنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روز دریابی...
بعد از تأمل این معنی مصلحت چنان دیدم که در نشیمن عزلت نشینم و دامن صحبت فراهم چینم و دفتر از گفت‌های پریشان بشویم و من بعد پریشان نگویم
زبان بریده به کنجی نشسته صمٌّ بکمٌ
به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم

تا یکی از دوستان که در کجاوه انیس من بود و در حجره جلیس، به رسم قدیم از در در آمد. چندان که نشاط ملاعبت کرد و بساط مداعبت گسترد جوابش نگفتم و سر از زانوی تعبّد بر نگرفتم. رنجیده نگه کرد و گفت:
کنونت که امکان گفتار هست
بگو ای برادر به لطف و خوشی
که فردا چو پیک اجل در رسید
به حکم ضرورت زبان در کشی

کسی از متعلقان منش بر حسب واقعه مطلع گردانید که فلان عزم کرده است و نیت جزم که بقیت عمر معتکف نشیند و خاموشی گزیند، تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت پیش. گفتا: به عزت عظیم و صحبت قدیم که دم بر نیارم و قدم بر ندارم مگر آن گه که سخن گفته شود به عادت مألوف و طریق معروف که آزردن دوستان جهل است و کفّارت یمین سهل و خلاف راه صواب است و نقص رای اولوالالباب ذوالفقار علی در نیام و زبان سعدی در کام.

سلام
امروز روز میلاد جناب سامان ثنایی نسب است درین مجلس عزیزان دیگری نیز حضور داشتند و من همچنان چشم انتظارشان هستم
به اثر بپردازم

نخست آنکه نام اثر اگر فارسی بود اولی نبود؟

من هیچ نگفتم
من قابل حذف نیست؟
البته ممکنست برای تاکید باشد
لغتی که اثر با او شروع می شود گاه لطایفی دارد آیا من اهمیت بیش تری برای شروع دارد یا هیچ؟
در فارسی نمی گوییم: من هیچ گفتم ولی در انگلیسی داریم I say nothing ظرایفی درین تفاوت های زبانی هست

گفتم اول نوبت باد است
ابتدا می گوید نگفتم و حال می گوید گفتم. این گفتم به نظر می رسد حدیث نفس است
اول: به راستی چرا بقیه اعداد ترتیبی از ترکیب عدد + ضمه +م تشکیل شده است چون دوم، سوم و ... ولی اول خلاف این رویه است و از یکم چندان استفاده نمی شود؟

باد هم گفت هرچه باشد ریش کوه سفید تر است
احسنت اشاره لطیف به برف و نیز عمر بیشتر کوه نسبت به باد
چرا درینجا هم می آید و در بقیه موارد نه؟

کوه گفت آسمان بالاتر است پس او باید اول سخن بگوید
به نظر می رسد بتوان جمله را خلاصه تر نمود مثلا کوه گفت آسمان بالاتری بسم الله
یا می شود اینگونه آورد
کوه گفت آسمان بالاتر است شروع با او / ابتدا او
مگر آنکه تاکید بر سخن باشد و درین حال توان گفت
کوه گفت آسمان بالاتر است اول او سخن بگوید
چون تاکید بر علو آسمان است بعد آوردن کلمه باید که الزام را ممکنست برساند شاید شایسته نباشد

و آسمان گفت میان این همه خورشید یکی تان حدیثی پر خون بگوید
واو نشان می دهد آسمان آخرین سخنگوست و لیس فوقه فوق
آسمان که کل است نگاه به خورشیدها که جز هستند می کند
خورشیدها نشان می دهد مقصود از آسمان کل کیهان است چون درین آسمان که از زمین مشاهده می شود یک خورشید بیش تر نمی بینیم ولی اگر نگاه از پایین به بالا منتقل شود در هستی ستارگان چون خورشید و اکبر از او فراوانند
خورشیدها اندر شب؟ قدری تامل کنیم
یادش به خیر کلاس اول به سفارش برخی دوستان به جای یک خورشید، خورشیدها کشیدم و معلم گرانقدر پس از مشاهده مرا قفا زد جزاهم الله خیرا
اعظم الشعرا مولانا روحی له الفدا فرمودند
نی حدیث راه پر خون می‌کند
خورشیدها نی هستند و حال بایست شنفت چه خواهند گفت

تا پاسی از ترس
همه منتظر سخن دیگری بودند
به جای شب ترس آوردید طیب الله گویی شب رخت بربسته بود و به جایش ترس خیمه زده بود
جایگزینی امری که تاحدودی انتزاعی است با امری عینی
گویا دچار تسلسل شدیم برهان اسد و اخصر را دوستان ملاحظه فرمایند کنون منتظر شماره یکیم

و جز تاریکی کسی در آن شب بی روز سخن نگفت .
واو نشان از فوقیت تاریکی است وَ فَوْقَ كُلِّ ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ‌.
شب بی روز ابدیت شب را حاکی است
دو مطلب از کتاب مقدس بیاورم و شما را به خدا بسپارم تامل در آنها با خود سرورانم (از فضای مجاز نقل می کنم)
در ابتدا خدا آسمانها و زمین را آفرید.
و زمین تهی و بایر بود و تاریکی بر روی لجه و روح خدا سطح آبها را فرو گرفت.
و خدا گفت: “روشنایی بشود.” و روشنایی شد.
و خدا روشنایی را دید که نیکوست و خدا روشنایی را از تاریکی جدا ساخت.
و خدا روشنایی را روز نامید و تاریکی را شب نامید. و شام بود و صبح بود روزی اول.


در آغاز کلام بود و کلام با خدا بود و کلام، خدا بود؛
همان در آغاز با خدا بود.
همه‌چیز به‌واسطهٔ او پدید آمد، و از هرآنچه پدید آمد، هیچ‌چیز بدون او پدیدار نگشت
در او حیات بود و آن حیات، نور آدمیان بود.
این نور در تاریکی می‌درخشد و تاریکی آن را درنیافته است.


بالاخره سخن گفته شد یا نشد این است مسئله
سیاوش آزاد
۸ فروردین ۱
۲۵ شعبان ۴۳