باد

سر زلف  پریشانت  بدادی  چنگال  باد
ازاین امواج آدم کش زنم فریاد ها فریاد
قضاوت سخت می شد کرد ازآن دیوانگی باد
که  از شوق  نگاه تو یا چرخید  یا ایستاد 
به گیسویت که می غرید در طوفان بن افکن
 مرا برباد می داد رقص مویت، در بزم باد
به لطف خمر چشم توچنان مست کرده ام امشب 
که می بوسم لب هایت علی الله هرچه باداباد
گمانم بوی گیسوی تو بی پروا ترم کردست
مگر میشد که این دیوانگی یاد قلم می داد
چنان دیوانه می رقصم من اندر خراواتی
که یا خویشتن  گم کردم یا خود برده ام از یاد
به آتش می‌کشم خودرا ودر این عشق می سوزم
که بر زیر قدم هایت شود خاکم به دست باد