هوای گریه دارم!

-
پیر مردِ همسایه ما
فقط آلزایمر داشت
دیروز
بی خودی شلوغش کرده بودند
او فقط یادش رفت
از خواب بیدار شود...
2-
پس !
سومی که بود که گریه می کرد ؟
ما که
دو نفر بیشتر نبودیم !
3-
دل ساده !
برگردُ در ازای یک حبّه کشکِ سیاهِ شور
گنجشک ها را
از دورُ برِ شلتوک ها کیش کن،
که قندِ شهر
دروغی بیش نبوده است !(حسین پناهی)


حکایت ما…
حکایت آن گندم زاری ست
که سر بر شانه آسیابان گذاشت!
برای گفتن درد هایش!... (احسان افشار منش)


پدرم شعر می‌خواند
من شعر می‌گویم
او باغهای فراوانی دارد
من داغ‌های فراوانی. (علیرضا کافی)

از دعای گیاه
تا اجابت ماه
راهی نیست
دل را بیاورید. (عبدالرحیم سعیدی راد)

آخرین برگ سفرنامه باران این است
که زمین، چرکین است. (شفیعی کدکنی)

با سلام.
طرح،قالبی برآمده از دلِ سپید است که سعی دارد با کمترین واژه ها(عموما حداکثر شانزده عدد(البته این عدد،هیچوقت یک معیار نیست و می تواند بالاتر هم باشد...بسته به حرف شاعر،بالا و پایین می شود))شعر را تمام کند.یعنی طرح،سعی دارد با کمترین واژه بیشترین اثرگزاری را در دل مخاطب ایجاد کند.برای همین است که شاعر،از همه ی محدودیتهای قالبی در شعر،آزاد می گردد تا بتواند با واژه های کم،اثرگزاری حداکثری را ایجاد کند.
حال این اثرگزاریها،متفاوتند.مثلا غافلگیر کردن مخاطب،یکی از همین اثرگزاریهاست.نمونه های انتخاب شده از شاعران مختلف معاصر،می تواند مثالهای خوبی جهت فراگیری و بهره مندی باشد.
نمونه طرح سرکار خانم طیبی،به حد انصاف نمونه بارز،و خوب از طرح است.
قیاس کردن هوای دل و آسمان،من را به این وا داشت که تمامی ارکانمان مانند هم باشد .حال آنکه خانم رها،با تیزهوشی،ونگرشی هنرمندانه،گریه را(که برای مخاطب پذیراست،و هیچ وقت با اصل کاشته(هوای ابری)در تضاد نیست)آخر کار می داند.و از این جهت مخاطب را به یک وادی قبل لمس سرشار از احساس می کشاند.
به گمانم این اثر,می تواند یک نماینده خوب برای طرح باشد.و دوستداران طرح،می توانند از آن،به عنوان یک الگو،جهت سرایش استفاده کنند.

با سپاسمندی