صدف های خالی

تو با غرور سخت دیوارای سنگی 
قد می کشی تا با دل تنگم بجنگی
اصلا نمی دانی چقدر بیزاروخسته 
اصلا نمی دانی دلم  آزرده گشته
دلخسته از بد اخمی هر بار دیدارت
از این همه رفتار جان سوز دل آزارت
دل سوزد از بیماری خودخواهی تو
بیزار از این احساس نفرت بازی تو
دیدار ما دیگر عزیزم تا قیامت 
من می روم با کوله بار عشق و نفرت
این حسرت و داغم بماند یادگاری
اشکی نریز در دفن  قلب خاک ساری
دیوانه بازی های تو دارد ادامه 
من رفته ام دیگر مخواه باشم دوباره
 ساحل پر از تن های داغ و زخم خورده  
خالی صدف های به سرقت رفته مرده
آب از سرم بگذشت،    راه نجاتی نیست
حتی اگر دستم بگیری هم  توانی نیست
خالی تو کردی جای خود در قلب و جانم
زخم عمیقی مانده در روح و روانم
تو بی خبر از عشق من در گیر ماندی
در آتش عشقی که در زنجیر ماندی
راهی نمانده جز به دوری منو تو
مایی نمانده جز صبوری من و تو
ساحل پر از نعش هزاران قلب مرده 
قلبی که در روح صدف ها جان سپرده 
این آخرین لحظه بزن لبخند زیبا
بگذار در یادم بماند عشق و رویا
کابوس شبهای زمستانم به سر شد
از شوق دیدارت دلم از ره بدر شد
اما تو با مکث نگاهی آتش آلود
بغضی شدی در خلوت آهی پر از دود
دستی که پس زد خاک سرد خانه ام را
 قلبی که مانده  خالی از دیوانگی ها

۷آذر.۱۴۰۰
آذر‌.م