کودتا

با سلام.
اینجا یک نهال مهر خواهم کاشت.اما باغدار باید بداند باغش جاهایی آفت دارد.خواست اگر،تنها به او نشان خواهم داد.
یک نکته برای میهمانان و باغداران بکارم،تعریف و تمجید خوب است.اما وقتی یک خط تکراری در همه ی آثار دیده می شود،آنهم در یک زمان محدود،معلوم می شود میهمان باغ را اصلا ندیده است.این عادت خوبی نیست.
وقتی بوی ماندنت نابود و رفتنت نو/چیزی شبیه ازدحام خون/در رگهای بریده/با همان شوق رهایی/با همان تردید.در همان مصرع اول،شاعر دست به یک خطر بزرگ زده است.آوردن ترکیب واژه ای نو و جدید، می تواند یا شاعر را سربلند کند یا شاعر را،به ته یک دره ی ژرف،راهنمایی کند.به عقیده ی من در اینجا،شاعر از سرودن این مصرع،باید سرش را بالا بگیرد.این یک ترکیب واژه نو،با پرداختِ مفهومی تازه برای من مخاطب است.به حد انصاف،این یک مصرع را باید از کل شعر جدا دانست.چون واقعا درجه یک است.مصراع های بعدی،برای پرداخت مفهومیِ شاعر است ک بتواند معنا را کامل کند.برای همین از یک مثال زخم شدن استفاده کرده است.فارغ از پدید آوردن معنایِ عمقی،خواسته معنای ظاهر را نیز حفظ کند.که به درستی در معنای عمقی موفق بوده است.با توضیح،مصراع بعد را در امتداد کاشته،ردیف کرده است.که شوق رهایی را نیز می توان کاشته ای (فقط در این اثر)تحسین برانگیز خواند.همانش نیز البته بماند.

با سپاسمندی

سرکار خانم گودرزی،آنچه برداشت نمودید،از نهال مهر،افقی بود،
گلستان سعدی باب هفتم.
ایشانِ ایشان در باب هفتم،بسیاری پندها دارند.البته که بهره مندی از این باب،خاصه هر کس نیست،بلکه من بخشهایی را اینجا می کارم.باشد رحمتی بل شاید بر روحِ ایشان.
تو کی بدولت ایشان رسی که نتوانی
جزین دو رکعت و آن هم بصد پریشانی
و در ادامه این بیتش،ستودنیست برای بهره یافتگان عمودی،نیز افقی:
آنرا که عقل و همت و تدبیر و رای نیست
خوش گفت پرده دار که کس در سرای نیست
و به ولله (خود شاهد است)من این را به کرّات چشیده ام.جامی زهرآلود ولی بس قلب را جلا می دهد:
وگر نعشی دو کس بر دوش گیرند
لئیم الطبع پندارد که خوانیست
و در این بیت،من چند نفر انگشت شمار را می شناسم که مشمولش می شوند:
من کان بین یدیه ما اشتهی رطب
یغنیه ذلک عن رجم العناقید
و این بیت،بیانگر بحث امروز منست با باغدار،باشد بل هوشیار شود:
انگشت تعجب جهانی
از گفت و شنید ما بدندان
این بیت هم سندی باشد برای ما،که می کاریم و چرا باز،باز،باز می کاریم باری تبارک تعالی،دوستیش مستدام:
جور دشمن چکند گر نکشد طالب دوست
گنج و مار و گل و خار و غم و شادی بهمند
این بیت هم،برای آن کسان که خود می دانن چه گوهرهای نایابی اند و سایت باید قدرشان بداند،مقصود دوستان است،هر چند می دانم سود نخواهد بخشید،اما کاشته است دیگر،حضرت سعدی،اگر نکارم،دلخور خواهد شد...:
اگر ژاله هر قطره ای در شدی
چو خرمهره بازار ازو پر شدی

آنچه می بایست کاشتم،با بهره ای که عمودی از گلستان سعدی بردم.
با سپاسمندی.