همه مان تنهاییم

و درختی تنها وسط صحرا بود
باد میزد سر به او 
گاهی از اوقات را
و نوازش میکرد
یال های تک درخت خسته را
به نوازش های که گهی سخت 
و گهی تند نبود
باد در حین نوازش کردنِ موهای درخت
حرف میزد با او
تا هنوزم تک درخت
حسی از بودن کند
که کسی هست که مشتاق به اوست
آفرین باد به باد
که چنین رسم هم آغوشی
و احساس بداد
به درخت تنها
همه مان تنهاییم
و به یک باد
به سان دوستی، 
 با درخت صحرا، 
خواهانیم
که بیاید و بگوید با ما
که هنوز  هستم من، 
نکند که خو بگیری به همه تنهایی
قسمتش کن با ما،
من دو گوشم
که اگر صلاح و لایق دیدی
دوست دارم بشنوم
آن بخش،از دیوانگی های دلت،
و چه آرزوهای محالی داری؟
من نه خیلی نزدیک 
که چراغ دل تو کور شود
ونه خیلی دورم
که تو دلسرد شوی
ولی یک قول به عمق دل تو خواهم داد
پیش تو خواهم ماند
تا زمانی که جهان سر برود
همه مان تنهایم
و به یک باد به مانند رفاقت با درخت صحرا خواهانیم