کلبه بی نام

ای پادشاه عاقلان این کلبه درویشی است
دیوانگان جمعند و هنگام هم اندیشی است
گر ملک دار مملکت های سرافرازی
یا فاتح کل قلمرو های اعجازی
اینجا نه جزو خاک و آب و نی ره باد است
ویرانه های مانده از خاکستر آباد است

ما سیرتِ آسوده از سودای دنیاییم
صیاد های ساکن اعماق دریاییم
ارواح بی آزار در شهر خرافاتیم
شاهان سرگردانِ بازی خورده ی ماتیم
ما را قسم خوردند و بی اکراه تف کردند
این کوه ها را همچو خردی کاه تف کردند
ما را نترسان از خرابی ها، درستی نیست
در حلقه ما هیچ پایان و نخستی نیست
ویرانه ی ما را اگر ویرانه تر کردی
دیوانگانش را فقط دیوانه تر کردی
پروانگان مست آتش باز ما بودیم
آن شعله ی رقصان در پرواز ما بودیم
ما کُمَّلین روزگار اشک و لبخندیم
در قله گی هامان پدر جد دماوندیم
شوخان بازیگوش و تردستان طنازیم
شیخان بی یال و کپالِ آسمان بازیم
ما مالکان کل سرحدّات اقراقیم
در بازی پوچ مریدان هوس قاقیم
سیمرغ های شاخه سار سبز طوبی ایم
طوفان ترینِ ابر های رعد آساییم
گیتی بهم جوشانِ نور کهکشان سازیم
در معرفت سوداگران عشق پردازیم
اینجا نمان ، از آنچه خواهد رفت خواهی سوخت
ما شعله هستیم و تو همچون نفت خواهی سوخت
دیگر برو این کلبه ی بی نام درویشی است
دیوانگان جمعند و هنگام هم اندیشی است