انگور هستی و شرابم نمی دهی

انگور هستی و شرابم نمی دهی

هر چند ستاره ای خوابم نمی دهی

من مرغِ بی بال…وَ در پشتِ کهکشان

در این زمین تشنه ام...آبم نمی دهی

سلطانِ من قصه ی دنیا فریب بود

خوابم دراین معرکه تابم نمی دهی

چادر به سر کرده حقیقت ولی چه بد

از این غزل یک خطِ قابم نمی دهی

آورده ای یک سبد از کوچه باغ را

در باغِ دل آه جوابم نمی دهی

دستِ مرا بالِ تو تا آسمان کشید

افتاده ام...از چه طنابم نمی دهی