دو دوست

چشم با دست، یارِ دیرینه است
نگرانند، هر دو از هم باز
تا خراشی به دستِ ما برسد
می کُند چشم، بَهرِ یارش ناز
دست هم بیقرارِ چشمان است
سینه را می کُند برایش چاک
تا که اَشکی چِکَد زِ چشمِ تَری
می کُند با محبت او را پاک
کاش ما هم بَسانِ این دو رفیق
در غُم و غصه یارِ هم باشیم
نَشَود آدمی شَوَد تنها
دائماً غمگُسارِ هم باشیم
زندگی میشود بهشت اَر ما
کینه را در تنورِ دل سوزیم
عشق گر در دلی جوانه زَند
همه ی سالِ عُمر، پیروزیم