جان مرا

می سرایم من غزل، یا که غزل جانِ مرا،

می ستاند دم به دم جان غزل خوان مرا.

می سرایم من غزل ، یا با غزل هم بسترم،

بوسه ای بر لب زند یا دشنه بر جان مرا.

می سرایم من غزل یا می ستاند روح من،

با ردیف و صنعت و ایهام و اوزانِ مرا.

می سرایم من غزل ، آری منم آقای او،

پس چرا پس میزند دستورو فرمانِ مرا.

می سرایم من غزل اما غزل جان من است،

بنده‌اش من، بندی‌اش من، شوق زندانِ مرا.

مست گشتم ، مست الفاظی که از من میچکید.

یک نظر کن تا ببینی خیل مستان مرا.

از من است این واژه ها ، یا من صنیع واژه هام،

یک جوابی یک نفر بر جان پرسانِ مرا. 

21 / آذر / 1391

سلام . این غزل از آن دست سروده هایی است که مفهومش برای من بسیار مهم تر از ساختارش است. به یقین در بعضی ابیات ایراد هایی بر قافیه ها و  .... وارد است اما هرگز به این سروده دست نخواهم زد.

بین من و این غزل ، حکایت هاست .......

امیرحسین مقدم