ایران نامه ( بخش چهارم )

سلام امیر خان عزیز کارو تلاشت ستونی ست که در راستای اعتلای فرهنگ ایران و ایرانی تلاش می کنی از شما و قلمت سپاسگزارم
لذا با اجازه اساتید تیک نقد فعال می کنم تا باقی دوستان با اثارت بیشتر اشنا گردند

درود

حکیم فردوسی در دیباچه شاهنامه ، ذیل عنوان ( در بنیاد نهادن کتاب ) می فرماید :

و دیگر که گنجم وفادار نیست
همین رنج را کس خریدار نیست

رنجی که فردوسی بزرگ از آن شکوه میکند را امروز من به روشنی درک میکنم.
1 جمع آوری و مطالعه دهها عنوان کتاب و مقاله مختلف
2 فیش برداری از آنها
3 تصحیح و مقابله داده ها
4 نتیجه گیری جداکانه در مورد هربخش
5 و در نهایت اوج کار به نظم کشیدن مطالب
و تنها یک شاعر واقعی میداند که جادادن کلمات مختلف در بحر متقارب چه صعب کاری است.
گزافه نیست اگر بگویم سرودن هر بیت از این اشعار به قاعده یک غزل کامل از من انرژی گرفته است. طوری که بعد از نوشتن هفتاد ، هشتاد ، حداکثر یکصد بیت دیگر حتی نای حرف زدن هم ندارم و حداقل سه تا چهار ساعت دراز می کشم یا حتی به خواب میروم. در تمام سالهای شاعرانگی ام که به سی سال می رسد چنین چیزی را تجربه نکرده بودم که در اثر شعر گفتن بیهوش بشوم.

در مورد این کار ذکر این نکته هم مهم است که بخش های جنبی ذیل هر عنوان هست که بعدا اضافه خواهد شد . مثلا شرح ماجراهای منصور حلاج که بعدا در دوران مربوطه اضافه خواهم کرد. یعنی آنچه دیدید خروجی نهایی نیست. براورد من برای این کار دستکم بیست سال است.


حالا وقتی در جایی مثل اینجا یا سایر سایت های ادبی که ظاهرا همه شاعرند به تعداد دوستانی که چنین کاری ( تلاش برای پدیدآوردن شاهنامه ای دیکر ) برایشان جالب است و این پروژه را پیکیری می کنند نگاه می کنم با همه وجود درک میکنم که فردوسی بزرگ چرا آن بیت را نوشت

و دیگر که گنجم وفادار نیست
همین رنج را کس خریدار نیست

البته من به امروز نگاه نمی کنم . اگر آنچه را در ذهن دارم انجام بدهم ، خود کار جایش را خواهد یافت . درواقع من نگران اثر خودم نیستم نگران جامعه ادبی امروز ایرانم.
وقتی میبینم در یک جمع آماتوری ادبی کمند کسانی که به محتوا توجه میکنند
و بیشتر دنبال حاشیه ها هستند حالم خراب می شود .

زیاده گویی نمی کنم فقط امیدوارم جدی تر به ادبیات نکاه کنیم
درود و بدرود

درودی دیگر ... خوب به ایستگاه مازیار رسیدم و گمان کنم به یک گامی کدبان مقدم رسیدم ، همان گونه که می بینید ، تلاش نمودم به نکوداشت کار بزرگی که جناب مقدم در پیش گرفتند ، نوشته های بنده نیز تا آن جا که راه دارد و کم نیاورم ، از واج های تازی دور باشد .
پس به داستان مازیار برویم . وی از خاندان کارن بود و این تبار در دوران نوشیروان ، فرمانروای ملک طبرستان شدند و این فرماندهی تا دوره مازیار یعنی سده ی دوم هجری برجای بود . چون تخت به مازیار رسید ، میان آن خاندان آشوب افتاد و مازیار به بغداد نزد مامون رفت و آیین اسلام پذیرفت و از او نامه بگرفت و دیگر بار بر تخت طبرستان نشست . عهد بر این بود که مازیار خراج را به خراسان نزد پسر طاهر بفرستد اما مازیار این کار را کاستی خود می پنداشت و خراج را به بغداد می فرستاد . تا آنکه مامون بمرد و معتصم بر جای او نشست . و همانگونه که در سروده جناب مقدم خواندید از جانب خراسان و بغداد مورد تاخت قرار گرفت . در این میان افشین هم که پیشتر بابک را کشته بود در آتش افروزی میان خراسان و طبرستان دست داشت ، مازیار را به گردن کشی سوق می داد تا خلیفه او را به جدال مازیار بفرستد و بر تخت خراسان بنشاند . اما این خیال به انجام نرسید و خود افشین نیز لو رفت و به دار آویخته شد .
مازیار نیز با خیانت برادرش کوهیار دستگیر شد و او را بر پیل نشانده به بغداد بردند و در شهر گرداندند و بر او پانصد تازیانه زدند تا جان سپرد و پیکر بی جانش را بر دار زدند . همانجا که پیش از او بابک را ....


ورا تازیانه زدی پنج صد
که جانش برون گشت از کالبد

تن چاک چاکش ابر روی دار
کشیدند پس پیکر مازیار

همان جا که بابک ابردارشد
سرانجام این هردو پیکار شد


روایت تلخی هم از خواجه نظام الملک بر جای است که می گوید ، دختران افشین و بابک و مازیار را خلیفه بستد و به زنی گرفت و در یک شب به هر سه تجاوز نمود ، که در راستی این روایت تردید دارم و آنرا دروغ می دانم که باری سخن بیش از این دراز نمی کنم .



باید به روستا بروم بر مزار خویشان تازه درگذشته ام
و چه می شد اگر مانا نیز از این کوچ باز نمی گشت و از این قفس آزاد می شد !