ایران نامه ( بخش سوم )

درود .... به سومین بخش ایران نامه رسیدم ، و اگر سراینده ی نازنین کمی زمان بدهد ، بی تردید به او خواهم رسید و آنگاه برابر و هم رکاب خواهیم شد . باری اینجا داستان بابک شد . مردی که در دفترهای نکته دانان به صد گونه به او پرداختند . برخی چون نظام الملک او و پیروانش را سگ می نامید و برخی او را پیامبر .
چنانچه در تاریخ مشهور است ، همخوابگی بابک با زن مهترش از جمله اسباب فزونی فر و کیای او بودند . و بسیار شنیده و خوانده ایم که مهری میان بابک و آن زن پدید آمد که بر کشتن جاودان دلیر گشتند و بسیاری نیز به دانش و کوشش بابک را از این دژم خویی و کژدمی پاک می دانستند و آن را کید و فسون دشمن می انگاشتند .
باری همه داستان برآمدن بابک و پایداری او را کم و بیش می دانیم و بازگفت این ماجرا شاید ملال آور باشد . که سروده ی خسروی دوست نازنین مان نیز پیش روی است . تنها این سخن بگویم که بابک چون دستش را بریدند با دست دیگر خون ریخته را به سیمایش مالید و گفت نمی خواهم دشمن زردرویی مرا ببیند و گمان کند که ترسیده ام . و این داستان را درباره حلاج هم شنیده ام. شکست بابک به دست افشین بود چرا که تازیان از پس او برنیامدند . و افشین نیز چون جمله ی سپاهیان سیاست بعد از چندی کشته شد .
بحر متقارب ( فعولن فعولن فعولن فعل ) که دوست دانایم برگزیده ، برای سرودن پهلوانی و شاهنامه گویی ست و جمله سرودسازان و خنیاگران این را می دانند . برخی بیت ها با بیت های فردوسی برابر و همگونند که البته چاره ای نیست و گمان من این است که روان شاهنامه را در ایران نامه دمیده است و این خود از باهوشی و بخردی و سپاسمندی ست