الثیا

وقتی می گویم دوستت دارم
تنها گذر یک ابر
از قله ی قاف قلب تو نیست که 
وقتی می گویم دوستت دارم 
باور کن سحابی آسمان مبادا را
به آویز گوشواره هایت آوردم
و شهد هزار گون صحرا نشین را
به بادیه ی عطش لبت 
وقتی می گویم دوستت دارم
بخار تمنای نفس ها نیست
که روی شیشه نیاز عرق می کند
ابر بغض آلوده ای ست
که هزاره های بی تو را می بارد 
نکند باور نکرده ای؟! 
که در هیات گل خوابی 
و در هیبت پروانه بیدارم!
وقتی می گویم دوستت دارم
می گویم من که از رزمگاه بوسه ی
بیژن و منیژه آمده ام 
چه خیالی ست
که ردای سپید آبرو را
انار بوسه ی تو خونین کند؟!
باور کن 
شب اگر شب شد 
به کوچ از کوچه ی چشم تو فکر کرد
و ابر اگر بارور شد 
به لب تو نگاه میکرد
وقتی که نام مرا
به سطح خیس خود می کشید 
الثیا
معشوقه ی بی عشق من 
به خدای روشنا سوگند 
در ظلمت زمین مبادا ایستاده ام 
و انگور حسرت تورا 
حبه حبه به کام آسمان تمنا می دهم 
وقتی می گویم دوستت دارم 
باور کن چیز ساده ای ست
معما اینجاست
که قارچ های چرا 
از صاعقه ی کدام ابر مشکوک
بر اریکه انکار نشستند ؟
آه بگذریم 
باز من به گل های قالی خیره بودم 
که عطر بهشت گردن تو 
مرا مجاب به شعر کرد