اگر می روی

سلام و عرض ارادت خدمت برادر بهاری ام و دوستان ناب
فارغ از پرداختن به جلوه های فریبنده ی شعر و ترکیبات و تشبیهات بدیع که البته در اشعار جناب قلیچ خانی امر نوپدیده ای نیست؛ میخواهم به الثیا بپردازم و بار معنایی شعر را بیش تر بشکافم.

اولین مورد مبرهن این است که آمدن و رفتن در تعریف الثیا نمی گنجد. الثیا اگر آمده باشد، پس خورشید نوازش در دستان شاعر، نباید یخ بزند و تنگنا چنان بر او مستولی شود که طناب های دار گردن خنده هایش را ببوسد.
الثیا اگر باشد، خود معجزه ای ست و مسیح لبخندش تجلی مهربانی های بی قید و بی دریغ خواهد بود.

الثیا حقیقتی است که هرم نفسش تمام قندیل های غصه را آب می کند؛ نه آنکه غم بر غم بیفزاید و هیزم بر آتش ویرانگر.

برادر خوبم، الثیا را اگر یافته باشی، در میانه های راه شانه هایت خسته نخواهد بود و در برابر دلی که از ازل برای او تنگ بوده، سرشکسته و اشک بار زانوی غم بغل نخواهی گرفت.

در تمام اشعاری که در وصف الثیا خوانده ام، پیشوند "بی" همراه صفت های او بوده است: الثیای بی سقف من، الثیای بی دیوار، الثیا معشوقه ی بی عشق من...
واضح است که برای شاعر الثیا مهم نیست او چه خصوصیاتی دارد و حتی اگر هیچ نداشته باشد، آنچه مهم است، این است که حقیقی باشد. حقیقتی که خورشید وجودش آسمان شاعرش را برای همیشه از واژه ی تنهایی بی نیاز می کند و چشم اش بارانی نمی باراند مگر از شوق...

برادر خوبم، الثیا چنان رایحه ی نفس هایش پر مهر است که جهانی را سرشار از لبخند می کند و آرامش می بخشد. دوستی ها را مستحکم و آشتی را رواج می دهد. بغض و از رو بردن و دل شکستن در مرام او نیست. گل نوشکفته ای ست که جهانی را طراوت زندگی به ارمغان می آورد. او از جنس زنان کنترل گر و سلطه جو نیست نسیمی است که لای برگ ها می پیچد و آشوبشان نمی کند.
این شعر به رغم تمام زیبایی هایش با الثیا پیوندی ندارد زیرا الثیا، حقیقتی است که هست؛ آمدنی و رفتنی نیست!