قرن فروپاشی انسان

اینجا که دگر عاطفه در گیر جنون است
شرطی شده نان در گرو کشتن و خون است
عمری همه در گیر به آن روز مبادا
انگار مبادا شده ان روز کنون است
مردی که بود تکیه گه اهل و عیالش
در پیچ و خم زندگیش خار و زبون است
در رفته سر رشته ی این زندگی از دست
از دایره ی قدرت ما جمله برون است
مردی و صفا و کرم و عشق و محبت
و جمله فضایل همه برعکس و نگون است
این قرن بود قرن فروپاشی انسان
یک لکه ی ننگی به تمامی قرون است
هر بار به یک شیوه زمینم زده دنیا
هم بد بدن و هم چغر و اهل فنون است
با (دود)مگر در پی تسکین برم من
از طاقت من وسعت این درد فزون است