دیگر نمی بینم!

سلام

و


اگر چه به ویرایش شعر از سوی منتقد یا خواننده و جا به جایی ارکان آن هیچ اعتقادی ندارم ولی این بار برای روشن شدن آن چه مد نظر دارم به این ویرایش ساختاری دست می زنم و این در حالی ست که هیچ محتوایی که مورد نظر شاعر بوده است با این ویرایش تغییر نخواهد یافت و تنها به چینش دقیق سطر ها و نگارش درست کلمات و وسواس در شکل ظاهری شعر بسنده می کنم و به شدت معتقد هستم که هر شعری برای تاثیر بیشتر بر مخاطب خویش ناچار است که در شکل ظاهری نیز اصولی باشد و ذهن مخاطب در هنگام خواندن و کشف زیبایی ها به هیچ روی نباید درگیر اشتباهات سهوی یا عمدی در نگارش و سطربندی شود چرا که این اتفاق اقبال خواننده به شعر و در نتیجه ادراک معنا را به شدت کاهش می دهد .
مواردی جزیی هم چون؛
- جدا نوشتن می پیشوند در افعال ، ها نشانه ی جمع در ترکیبات ، صورت مخفف است یا همان ست در جملات
- فاصله گذاری مناسب بین کلمات مستقل
- هم سطر نوشتن ترکیبات اضافی بالاخص در شعر سپید اگر چه در کلاسیک نیز تنها به ایجاب وزن می توان این ترکیبات را از هم جدا کرده و در دو سطر متفاوت به کار برد
- گذاشتم علامت مد در کلماتی که با آ شروع می شوند در هنگام تایپ
- فاصله گذاری درست و همراه با هدف بین سطور و نیز بین بندها که تاکید همراه با هدف تاثیری به سزا در خوانش و ادراک شعر خواهد داشت
- رعایت املای صحیح کلمات و پرهیز از هرگونه اشتباه حتی سهوی در این خصوص
- و ....

اگر چه این شعر را قدمی بلند در پیش رفتن دانیال جوان می دانم ولی لزوم پرداختن به ساختار ظاهری شعر به قدری دارای اهمیت است که از نوشتن هر گونه نقد محتوایی بر آن دست بدارم تا آن چه گفته شد بیشتر در نظر آید و دیگر سخن آن که در زیر این مرقومه صورت صحیح و اصلاح شده ی شعر درج شده است و نکته ی مهم آن است که این اتفاق مبتنی بر قواعد و قوانین نگارشی است و تنها در فاصله گذاری بین بند ها بر اساس سلیقه و ادراک نگارنده ، تغییر یافته است .

« من در کنار پنجره
هر شب
کابوس تنهایی آدم را
از نو می خوانم
من از اجاق سرد خاطرات دور
عمری ست افسانه می سازم

من پشت پلک های خدا
هر شب اشک می‌ریزم

شاید مرا
در چهارچوب خسته ی قابی
خواهی یافت
شاید مرا
در دفتر گمنام عشقی بی سرانجام
خواهی جست!

شاید
تمام پنجره های غبارآلود
از هجرتم
مأیوسانه اشک خواهند ریخت!
شاید صدایم
سال‌ ها
پشت آن در های بسته
فالگوش مانده است!

دیر نمی بینم
دیر نمی بینم

دیگر کلام عشق
در واژه هایم
رنگ احساس نیست
دیگر صدای حزن آلود م
پیغام شادی را
به گوش پروانه ای مصلوب
نخواهد خواند! »