زبان سرخ

در سینهٔ‌ما حالا،صدغصه‌به‌یک‌باراست
این روزِ غم آلوده،مانندِ شبِ تار است
طـوفانِ بلا آمد ، بـالِ دلِ من بشکست
درگَرد وغبارش‌دل،بدجورگرفتار است
سـرخیِ زبـانِ من ، بـر بـاد سَـرم را داد
ازغم چو رهاگردد،مشتاقِ‌سرِ دار است
روزی‌چه‌صفایی‌بود آهنگ‌و نوایی بود
آن کلبهٔ شادی‌ها ، مخروبه و آوار است
افسوس‌که‌شادی‌مُرد ،لبخندبه‌لب‌پژمرد
حالا دلِ جمعِ ما ،افسرده‌ و بیمار است
کـو  خســروِ  آوازی ، کـو دلبـرِ طنــازی
تا کوک‌کُند سازی ،افسوس‌که‌انگاراست
بی‌حوصله و زارم،غمگین شده اشعارم 
حرفِ‌دلِ‌حامی‌چون‌بی‌‌یاروخریداراست