سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید
منو کاربریمعرفی شاعران معاصرانتشار ویژه ناب
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
♪♫ صدای شاعران ♪♫پر نشاط ترین اشعارحمایت از شعرنابکانال تلگرام شعرنابتقویم روزجمعه 30 آذر 1403 20 جمادى الثانية 1446
Friday 20 Dec 2024 |
ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری :
|
 |
 |
|
| 
این پست با شماره ۱۲۴۹۸ در تاریخ سه شنبه ۵ مهر ۱۴۰۱ ۱۴:۳۸ در سایت شعر ناب ثبت گردید
۱۶ شاعر این مطلب را خوانده اند
سید محمدرضا لاهیجی،سینا خواجه زاده،مهرداد عزیزیان،مجتبی شفیعی (شاهرخ)،م فریاد(محمدرضا زارع)،مریم کاسیانی،رویا ادیب (نازبانو)،بهــاره طـــلایـی زیدی،محمد علی رضاپور،احسان کریمیان علی آبادی،محمد حسنی،ستاره ناصری،سید هادی محمدی،مهرداد صالحی گل افشانی (مهراوی)،اميرحسين علاميان(اعتراض)،فاطمه بهرامی
نقدها و نظرات
 چهارشنبه ۶ مهر ۱۴۰۱ ۲۱:۴۸
سلام سینا جان متفکرحب الوطن من الایمان آگاهی اگر باشد وطن در دست خود مردم اداره و بهترین ها نصیب می‌گردد اما اگر به جای آگاهی جهل و خرافه حاکم بر جامعه ای باشد قطعا وطن و مردمانش زیان میکنند روزگاری دَهنِ مردمِ این شهر غَریب مَثنوی بود و دو خَط نامه ی باران خورده حال یک لرزشِ گوشی سَرِ هَر سَبّابه آبرو از غَزل و خواجه و دیوان بُرده مردمانی که قلم را به کلنگی کشتند قائم الزاویه در سطل پی شام خودند با اَمیری که براین دغدغه ها می گرید تیغ بر رَگ زده و مُرده ی حَمّامِ خودند غُربت ثانیه ها بر پُکِ زنجیرِ زمان آخرین سوزِ هَوسناک غمِ انسانها روی شیپور سُل وچَنگ و دولا چنگ مکان کِیفِ هم خواب شدن با تنه ی شیطانها ما چه کردیم که از کاسه ی اِنجیل و زَبور شیخِ صَنعان هَوسِ میوه ی تَرسا میکرد پاچه ی خوک به سَق می زد و در حال قُنوت فوت بر مخرجِ گوساله ی موسی میکرد قصّه این است پس از حادثه ای در بُن بست پُشت هر پنجره ای خنده ی آجر دیدند یا تمامِ تَن شان را وسطِ یک قُنداق سهمِ هَر لُقمه ی خود را کَفِ آخور دیدند چاره ای نیست اگرزخم زده جسمِ فریب بر تَب جاذبه ی ریخته در ذهنِ زمین زندگی خَم شده در یازه ی بی حوصلگی ما هَمانیم و هَمینیم و هَمانیم و هَمین #سید_هادی_محمدی 
 سه شنبه ۵ مهر ۱۴۰۱ ۱۹:۲۳
درود بر شما شاعر دغدغه منداشعار زیبایی بودند،روح شاعرش شاد خارج از هر تعصبی باید بگم آرزومه که یه روز همه ی مرزها در سرتاسر جهان برداشته بشه و سر چند وجب خاک جنگ و استعمار و استبدادی نباشه وبه ارزش ها و کرامت های انسانی بها داده بشه به آزادی فردی احترام گذاشته بشه فارغ از هرنژادپرستی و مذهب گرایی و خود بینی در مورد سوالتون هم اگر وطن چند وجب خاک باشد باید بگم من وطن پرست نیستم و از نظرم وطن پرستی بد و مثل بت پرستی قبیح اما اگر با مردم وطن می شود اما نه که اگر چنین بود شاهد این روزهای سیاه نبودیم به امید روزهای روشنتر  سه شنبه ۵ مهر ۱۴۰۱ ۱۹:۲۹
دل خون شده از بی سر و سامانی ایرانپژمرده شده روی گلستانی ایران همتای گدایان شده این کشور مغرور تحقیر شده هیبت سلطانی ایران فقر آمده، ایمان شده از قلب فراری تعطیل شده شوق مسلمانی ایران آلوده ی ویروس تجارت شده دکتر درمانده شده سیستم درمانی ایران افسوس! کلیدی که همه دلخوشی ام بود افتاده به دستِ کجِ روحانی ایران اندازه ی بقال شلمرود ندارد فهمیّ و زده تکیه به دیوانی ایران اشک همه ی مردم کشور شده جاری ای شرم بر این دولت اشکانی ایران! اسکندر و چنگیز نکردند چنین ظلم بر جان و تن ملت ایرانی ایران بی شیر بها... دُخت وطن رفته به حجله کیفور شده شوهر لبنانی ایران ای کاوه کجایی که در این شهر شب آلود گرگ آمده با جامه ی چوپانی ایران دارد هوس مغز و زبان و دل و قلوه ضحاک شده حاکم شیطانی ایران ... * \"آوَخ که لحد جای تو شد تا به قیامت رفتی و ندیدی تو پریشانی ایران\" (م. فریاد) پی نوشت: * این بیت تضمینی از یکی اشعار زنده یاد میرزاده عشقی است درود آقای خواجه زاده گرامی🌹 فکر میکنم وطن دوستی یک رفتار متعادله، یعنی طبیعیه که هر انسان متعادلی سرزمینی رو که درش متولد شده دوست داشته باشه، و همینطور مردمی رو که مثل خودش توی اون سرزمین متولد شدن، یعنی هموطنانش رو. و واضح است که منظور از (وطن پرستی) همان (وطن دوستی) است. ولی سوالی که در اینجا مطرح است این است که محدوده ی وطن را چگونه بشناسیم؟ چه عواملی محدوده ی وطن یک انسان رو تعیین می کنند؟ اگر کمی در تاریخ به عقب تر برویم می بینیم که در گذشته ای نه چندان دور، بسیاری از کشورهای مستقلِ همسایه ی ایران کنونی، بخشی از سرزمین ایران بوده اند، بخشهایی از افغانستان، پاکستان، کشورهای آسیای صغیر، عراق، ترکیه و کشورهای حوزه خلیج فارس. آیا این کشورها وطن ما هستند و ساکنینش هموطن ما؟ آیا اگر برخی از استان های ایران کنونی بنا به خواست استعمارگران، از ایران کنونی جدا شوند(اگر تاریخ را نگاه کنیم می بینیم که احتمال چنین تصمیمی صفر نیست)، آیا بعد از جدایی هنوز وطن خودمان حسابش می کنیم؟ بیایید در تاریخ به عقب تر برویم، به زمانی که هند هم جزو سرزمین ایران بود. اگر باز هم در تاریخ به عقب تر برویم به نقطه ای خواهیم رسید که هیچ کشوری وجود نداشته و این مرزهای سیاسی کنونی که مشخص کننده ی کشورهای جهان است وجود نداشته اند. پس آنچه انسانهای امروز به عنوان وطن می شناسند، درواقع وطنی است که محدوده اش را استعمارگران برای آنها تعیین کرده اند. از نظر این ناچیز، دوست داشتن منطقه ی جغرافیایی محل تولد و رشد، اعم از طبیعتش، زبانش و مردمش، برای هر انسانی طبیعی است و ارزش حساب می شود، و باید برای آبادانی اش بکوشد و برای رهایی ساکنینش از چنگ ظلم و بیداد مبارزه کند، ولی وطن کلی همه ی انسانهای رها شده از سیطره ی فکری استعمارگران، کره ی زمین است و همه ی انسان های دیگر هموطن او محسوب می شوند. یعنی هرانسانی هم در برابر موطن خاص و محل تولد خود و پدران خود مسئول است و هم در برابر وطن کلی اش یعنی کره ی زمین. ببخشید فک کنم کامنتم طولانی شد. زنده باشید🌹  سه شنبه ۵ مهر ۱۴۰۱ ۲۰:۴۰
سلام و درود میهن را دوست بداریم، نه از نوع جدال و جنگ با غیر هم میهنان بلکه از نوع وفا به خاک و آب و هوایی که ما را پرورانده، پس میهن را دوست بداریم از نوع مهر (به میهن و هم میهن)، نه از نوع خشم و خشونت با دیگران (غیر هم میهنان) و البته در عالم بالا، میهن همه، سرزمین نور است. در پناه یگانه ی مهربان بمانید!  پنجشنبه ۷ مهر ۱۴۰۱ ۰۱:۳۰
سلام سینا جان عزیز دوست باسوادم دوباره میسازمت وطن... این روزها حال همه ما خرابه نمیدونیم سرانجام چی میشه اما اینو خوب میدونیم که ایران صبوره، ایران فراموش نمیکنه، ایران زنده میماند! این شعر شاملو بهتر میتونه احساس منو بیان کنه: (من درد در رگانم حسرت در استخوانم چیزی نظیر آتش در جانم پیچید سر تا سر وجود مرا گویی چیزی بهم فشرد تا قطره ای به تفتگی خورشید جوشید از دو چشمم از تلخی تمامی دریاها در اشک ناتوانی خود ساغری زدم آنان به آفتاب شیفته بودند زیرا که آفتاب تنهاترین حقیقتشان بود احساس واقعیتشان بود با نور و گرمیش مفهوم بی ریای رفاقت بود با تابناکی اش مفهوم بی فریب صداقت بود ای کاش می توانستند از آفتاب یاد بگیرند و بی دریغ باشند در دردها و شادیهاشان حتی با نان خشکشان و کاردهایشان را جز از برای قسمت کردن بیرون نیاورند افسوس آفتاب مفهوم بی دریغ عدالت بود آنان به ابر شیفته بودند و اکنون با آفتاب گونه ای آنان را اینگونه دل فریفته بودند ای کاش می توانستم خون رگان خود را من قطره قطره قطره بگریم تا باورم کنند ای کاش می توانستم یک لحظه می توانستم ای کاش بر شانه های خود بنشانم این خلق بی شمار را گرد حباب خاک بگردانم تا با دو چشم خویش ببینند که خورشیدشان کجاست و باورم کنند ای کاش می توانستم...) به امید روزهای خوب
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
|
نقد و آموزشنظراتمشاعره
کاربران اشتراک دار
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
|
||||||||||||||||||||
ارسال پیام خصوصی
وحید سلیمی بنی
مهرداد مانا
محمد شریف صادقی
علی نظری سرمازه
شاهزاده خانوم
رسول دبیر (نافذ) 
حسام رجبی 
نیره صدری 
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
بسیار زیبا بود🌺🌺👏👏
وطن پرستی البته که خوب است، اگر معنی وطن پرستی وطن دوستی و دلسوزی و احساس مسئولیت برای وطن باشد و به سمت فاشیست سوق پیدا نکند
منتها ارجح بر وطن‌پرستی، انسان دوستی‌ست که اگر انسانیت مبنا باشد دیگر احتیاجی به وطن پرستی هم نیست!🙏