يکشنبه ۱۸ آبان
اشعار دفتر شعرِ کتاب مجموعه اشعار شاعر تُستری شاعر منوچهر فتیان پور (راد)
|
|
|
|
من باشم و تو را در دربار بیابم
شاید خالی تر از معنی در اسرار بیابم
وقتی صبح بیدار میشی هر روز ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر من با نام تو بار دیگر بال وپر گرفت
نغم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باده خوریم روشن، تا روزگار باشد
در عالم مستی دمی با لیلی مشتاق باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل زمن برده است آن چشم فریبای او
اشک ها را در دل تنگم روان کرده است
سینه ام را آشنای درد وغم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با پشت دست نزن امروز برکُنده لب بیچاره
پُشت گردن کُنده بک بزن باچشم دل به ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تمام سختی می توان
مقاومت کرد
در کنار غرورر ت قلبت مهربان
برای خوشبخت ام
کاری انجام دادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چندی بنشین تا بگویم سخنم باموج خروشان برفت
گفتا دل بی روزنه من ام ،درمانده بی هجران برفت
باز با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک لحظه ز اندوه دلم سنگ بگیرم
یک نامه ز احوال دل تنگ بگیرم
از آن خال لبت آتش و آهنگ بگو تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در فراق روی ماهت سرگردانم کرده ایی
از شراب عشق تو چرخی از ؛چرخ دانم کرده ایی
عشق تو چون آتش ان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این غصه ی ایام به داد ما نبود
این واقعه جان بود،ولی یاد ما نبود
هر عاشقی به بوسه ی دلدار خود ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهانی به قند
روشن کرده فانوس کهن ام
در جهانی که دارد آرزوی تو را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوش جانا برایت شوق وسوزی داشتم
در حسرت دیدار تو ، حال قیامی داشتم
جان فدا کردم به راه آن تبار سا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باده نوشین خوشی ،داد زهر رنج جواب
بُودآن دم طب،با می روشن چو سحاب
دربرم آمد چو جان ،شیرین و دلخو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوایی؟
درسکوت آرمیده
شب نشسته
به راهت صیغه می خواهند
بخوان شعری به آوای وجودت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دخترم
در قلب ما، تو نغمهی شادی هستی
توهمانی هستی که با روییدنت غصه را از دلم راندی
تو راز خلق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طعنه ها با خنده بحالم نشاندند
مگر من خواستم این زهر جانکاهی را سر بکشم
دلتنگم از این دوری و بی کسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امید دهقان را نبر!
و حاصلِ یک رنجِ پنهان است
به قلب صحرا رقم زده
تا روی برگهای درختها
نامهی ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر آمد و به یک دم همه جا را تار دید
یک چادر سفید بر اندام زمین کشید
مرد کنار برکه که با ماه ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبنم
وقتی پاییز با دلی شیدا می آید
ونخستین برگ نه آن که زرد و بیمار است
سبزیش را باور نداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منزل جانانه کجاست
درشفق بود که خندیدنگار
پروانه تغزل کرد
بانفس های غریبانه گلی به خاک بخشید
باغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کهنه دلان
لب هایتان را از الان
به چشم های زخم خورده نسپارید
بهانه می شود
بابغض های بارز
اگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنها یی که به هوای عشق نا رو زده اند
سجاده پر خون شده شبانه زیر ابرو زده اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می ترسم بار دیگر سر به اشعار ت بزنم
شاید تو مثل یاری که در ذهن می پنداشتم باشی
از انباشته شدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مدعی وقتی که دل از زمان وهر مکان سیر می شود
عاشق نو پای خصم درنبودت زیرک و اجیر می شود
بعد تو م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر می شد تو را دید
درد ت درمان می شد
منم می فهمیدم برای زندگی جایی هست
تو ای مهتاب روز افزون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در پناهگاه ماندن ترس نیست
آهسته آهسته نگاه کردن به جرم خصم می نگرم
وقت تلف کردن زمان اتلاف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم هایت را بگذار باز
دهنم هنوز کاه گل نشده حرف دارم
تا فردین بهار
بمان یک نفس دیگر بکش
گل رز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خود درمان بکنم ،تورا در دست خدا بسپارم
شاکر بشوم حالا سرع تو بفروشم چه بنامی مرا
"منوچهر فتیان پور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی دانی جل چو توپ پُر بر ورد زبان است داغ داغان
به زیبایی بهشت خوش عهد و نهان است شاد زیر بارا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از وقتی که نامت را درشعرم نوشتم
خوب فهمیدم تو
همان عشقی که بدنبالت خواهم گریست
همان عشقی که دو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز گار از غم و عشق من وتو گریان شد
چه بمانم یا نمانم بی نگاه تو ز دل وجان پیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منت برمن بگذار گل خوشبوتر از جمال شب پنهانی
تا در دستت بکنم حلقه عشق که در استقبال من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیر باران آمده ام بهر دیدارعشق
دست آسمانی ات را بده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا چشم دل کار می کند
جز تو به کسی نمی اندیشد
خیلی از من فاصله داری
فاصله نگاهت بامن نزدیک نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوای رودخانه دربند دارم
هزاز آواز با هفت بند دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ازعشق چه گویم که با درد دست پنجه نرم کر دی به نوجوانی
من ام دیوانه ی عشقم چه بدانی یا ندان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عهد کردم، نگذارم ، توقاتل جانم بشوی
گرچه وابسته منم، وابسته دیگر نشوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که بی عشق تو نیست هرگز ماه عسل
کی شودماه عسل شیرین تراز لبخند عسل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرتوحالم را،شب بدیدی، باورت می شد فرصتی باید داد، تا روز دگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکه یک لحظه با دوست شد، هم کلام
درسرش هست ، سحرمحبت باز کند ،بایک سلام
چون محبت ره دوستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنچه برما گذشت.....
خود به تنهایی بود ازیک سرگذشت
|
|
|
|
|
مجتبی رحیمی
علی نظری سرمازه
مهدی محمدی
محمد رضا خوشرو (مریخ)
ابراهیم حاج محمدی
دکتر سیدمحمدرضا لاهیجی 
جواد مهدی پور 
:30
علی نوری 
