غزل شماره ۲۵

به سرم گفت و گوییست، همه شب با خیالت
و جهانی  بداند ، نکُنم  ترکِ  عادت
شه ِ شطرنجِ ذهنم، به رخی چون تو قرص است
نشوم ماتِ هر فکر،چو کُنی من حمایت
نخورد قلبِ پاکم،ز کسی جز تو روزی
که تویی کسب و کارِ، دلِ من بی شکایت
نفسم گشته سرشار ،ز هوایی که دادی
و دو چشمم نبیند ،به جهان جز تو آیت
چو به دستم شفایی،بنویسم دو خطی
چو به پایم توانی،برسم امن و راحت
به سخن حاجتی نیست،چو سراغت نگیرد
قلمم این روش را،کُند هر دم  رعایت
تو ببین جز ثنایت،به زبان نغمه ای نیست
و به گوشم سپردم،شِنَوَد از تو صحبت
چو حواسش شود پرت ،ز حدیثی که گویی
بِرَهانش از این خبط ،به عنایت  به فرصت
دریاب" بی تخلص"، که چُنین گشته مفتون
و اِبائی ندارد، رَوَد این ره  به غایت
به مسیری که جویم،ثمرت ،رهنما باش
چو شهابی بِماند،به سرم این هدایت