حاجی

درود بر شما

خیلی خلاصه، طبقِ این قاعده:
(منبع: وبسایت راسخون

https://rasekhoon.net/article/show/701838/حذف-های-رایج-در-شعر

)
[[
امرؤ القیس گوید:
أ فاطمُ مَهلاً بعضَ هذا التّدَلُّل
و إن کنتِ قد أزمعتِ صَرمی فأجمِل

-در شعر منسوب به امام علی (ع) آمده است:
جَدّی و جَدُّ رسولِ الله متّحدٌ
و فاطمُ زَوجَتی لا قوَلَ ذی فَنَد

و «فاطمُ» همان «فاطمه» است...
]]

توضیحِ بیشتر:

آموزگار مهربان
جناب حاج‌محمدی بزرگوار،
همچنین با عرضِ درود و احترام خدمت جناب رمزی(باصر)

کاش بنده یا دیگر مخاطبانتان درس‌های منطق و فلسفه و دیگر علومِ حوزوی را خوانده بودیم تا پیگیری و برآورد نمودن خروجی اندیشه‌مان، در شأنِ حضرتتان محسوب شود.
شما نه در بحث سروده‌ی «جستوجوی راحت» و نه در سروده‌ی «قصیده‌ی توحیدیّه» به منابعِ مستدل که خدمتتان ارائه نمودم توجه ننمودید.
«در سخنِ پارسی التذاذ شنیداری ست.»
این را حافظ و سعدی و ... می‌پذیرند، همین بس است.
تلاشِ بیشتری برای متقاعد نمودن شما نخواهم داشت.
سفسطه راه بجایی نمی‌برد و خانه‌ی تاریکی را روشن نمی‌کند.

پایدار باشید.

حضرت دوست جناب خواجه زاده ی عزیز و گرامی سلام علیکم.
فقط و فقط یک نمونه و نه بیشتر در شعر حافظ و سعدی و سنایی و مولانا و خواجوی کرمانی و رودکی و فردوسی و ..... نشان بدهید که با حرف {ه} و {ح} در ابتدای کلمات چنین کاری کرده باشند دست شما را می بوسم. آنچه حضرتعالی بعنوان شاهد مثال آورده اید قیاس مع الفارق است چراکه اولا حرف آخر کلمه ی فاطمه (( تای تانیث)) است نه {{ه}}ثانیا در آخر کلمه است و نه در اول کلمه و ثالثا در اثر اتصال به کلمه ی ماقبل یا ما بعد، از آن صرف نظر نشده است .
اگر ممکن است و وبلاگی دارید سری به وبلاگ اینجانب با عنوان {شمع شمعون}به آدرس :
http://27042704.blogfa.com/
بزنید و پیغامی بگذارید. با شما کاری دارم .

درود بسیار و عرض ارادت بیشتر



«كاين طواف حج نبود دامگه شيطان است»:

در مصرعِ دومِ بیت واپسین، شاید اگر «نبود» را «نبُد» بخوانیم، نیازی به حذفِ «ح» نباشد.


استادِ بزرگوار، این سروده‌ی نظامی گنجوی است:

خرد نیک همسایه شد آن بدست

که همسایهٔ کوی نابخردست


تقطیعِ بنده به این‌صورت است:

خ/ رد/ نی/ کم/ سا/یه/ شد/ آن/ب/دست

و استدلالم اینست که نیاز اختیارات شاعری کمتری در آن بکار رفته است.


ممکن است در تقطیعِ «همسایه» در مصرع نخست، بنده را راهنمایی بفرمایید.

در صحبتِ پیشین، داستانی تعریف نمودید، و در ادامه فرمودید فلان شاعرِ عرب وقتی سروده‌های شاعرانِ عجم را می‌شنود، خنده‌اش می‌گیرد. این تنها درباره‌ی زبانِ عربی نیست.
پارسی هم گویش‌های گوناگونی دارد و ممکن است همین همسایه، در هر شهر، به گونه‌ای دیگر تلفظ شود.


بنده وبلاگ ندارم و کار در محیط وبلاگ را نیز نمی‌دانم.

و چون پیام‌های خصوصی چندان خصوصی نیستند، بنده هم تمایلی به استفاده از آن ندارم.

به هر شکل که تدبیر بفرمایید در خدمتم.

دوست عزیز و ارجمند جناب خواجه زاده ی عزیز و گرامی
سلام و عرض ادب و احترام مجدّد
اشتباه بودن تقطیعی که از مصرع نخست بیت نظامی گنجوی کرده اید آنقدر واضح و آشکار است که هیچ نیازی به استدلال بر اشتباه بودن آن نیست. در عین حال برای اینکه پی ببرید چه کسی سفسطه می کند و رقم مغلطه بر دفتر دانش می کشد دلیلی هم برای اشتباه بودن تقطیع حضرت مستطاب عالی می آورم . وزن این بیت از نظامی گنجوی:
خرد نیک همسایه شد آن بدست
که همسایهٔ کوی نابخردست
وزن شاهنامه ی فردوسی است. یعنی:[[ فعولن فعولن فعولن فعل و در بحرِ  [[متقارب مثمن محذوف ]]
حالا یک نگاه به تقطیعی که کرده اید یعنی :
{{خ/ رد/ نی/ کم/ سا/یه/ شد/ آن/ب/دست}}
بیندازید و خودتان قضاوت کنید و به این سوال پاسخ دهید که چگونه این تقطیع بر این وزن و در این بحر است ؟
تقطیع صحیح و درست این مصرع چنین است :
خ/ رد/ نی/ک /هم/ سا/یِ/ شد/ این /ب/ دست.
مساوی با
ف/ عو/ لن/ ف/عو/لن/ ف/عو/لن/ ف /عل
پیشنهاد حضرت عالی هم در باره مصرع
«كاين طواف حج نبود دامگه شيطان است»
که اگر شاعر محترم بجای  [[ نَبُوَد]] از (( نَبُد)) استفاده می کرد نیازی به حذف حرف [[ ح]] در تقطیع نبود بسیار سست است . هم به لحاظ معنا چون دقت نکرده اید که [[ نَبُد]] مخفف [[ نَبُود]] است و نه مخفف [[ نَبُوَد]] و هم به لحاظ وزن ، چون در این صورت لغزش وزنی در مصرع پیش می آید.
حضرتعالی هم متاسفانه به تذکاری که ذیل نظر حضرت دوست جناب دهقانی هلان در پست قبلی نوشتم اعتنا ی قابل توجهی نفرموده اید.

سلام سینای عزیز
و با احترام به جناب رمزی

خرد نیک همسایه شد آن بدست
که همسایه‌ی کویِ نابخردست
(نظامی، خمسه، شرف‌نامه)

فعولن/ فعولن/فعولن/ فعل
ل _ _/ ل _ _/ ل _ _/ ل _
خ رد نی/ ک هم سا/ یِ شد آن/ ب دست
ک هم سا/ یِ یِ کو/ یِ نا بِخ/ رَ دست

«در سخنِ پارسی التذاذ شنیداری ست.»
به شرطی که سخن پارسی(شعر) را هم درست بخوانیم و هم درست بشنویم. و این التذاذ میسر نمی‌‌شود مگر وزن و آهنگ شعر را بدرستی بدانیم.
در بیت نظامی، به لفظ نه حرفی حذف شده و نه ادغامی صورت گرفته است.
حالا آهنگ و وزن شعر جناب رمزی را اگر میدانیم؛
"که به اقرار خود همسایه‌ی مسکینان است"
ل ل _ _/ ل ل _ _/ ل ل _ _/ _ _
فَعَلاتن/ فعلاتن/ فعلاتن/ فع لن
ک ب اق را/ رِ خُ دم سا/ ی ی مس کی/ نا نست
با این تقطیع و حذف "ه" وزن درست است اما معنی غلط است؟!
(که به اقرارِ خودم سایه‌ی مسکینان است...!!!)

حالا اگر بخواهیم معنیِ درست بگیریم با همین آهنگ؛
ک ب اق را/ ر خُ هم سا/ ی ی مس کی/ نا نست
خود = خُد، یک هجای بلند است و جای هجای کوتاه نشسته است. و هیچ منطقی هم برای ادغام و حذف "ه" نداریم.
یک پیشنهاد؛
"کند اقرار که همسایه‌ی مسکینان است"
در این مصراع؛ حذف همزه و ادغام منطقی است که لفظا و به ضرورت آهنگ شکل می‌‌گیرد.
کُ نَ دِق را/ ر کِ هم سا/ ی ی مس کی/ نا نست
ل ل _ _/ ل ل _ _/ ل ل _ _/ _ _
فَعَلاتن/ فعلاتن/ فعلاتن/ فع لن

با احترام

جناب حاج‌محمدی مهربان

اشتباه کردم.

خواهش می‌کنم، فعلاً این بحث را باز نگاه داریم تا سر فرصت به آن بازگردیم.

چون هنوز درباره‌ی حذفِ «ه» در همسایه متقاعد نشدم. و گمان می‌کنم اگر بگردیم، پیدا می‌شود.

درود بر شما جناب هداوند بزرگوار


سپاسگزارم و عذرخواه.