به جنگهای نابرابر در سرتاسر گیتی

آتش که گُر گرفت بیابان عقیم شد

تخم بهار زیر درختان عقیم شد

شیطان دوید و  حکم به روباه مست کرد

کبریت بارور شد و ایمان عقیم شد

آتش نشانی از طرف ابرها رسید

امّا نشد حریف و چه آسان عقیم شد!

تا موجهای عشق  به ساحل جسد شدند

دریا در آستانۀ توفان عقیم شد

از موریانه ها که ترافیک ساختند

سعیِ پلیس راهِ گلستان عقیم شد

هرچند بذر پنجره دیوار را گشود

یک نور قد کشید و پس از آن عقیم شد

وقتی گلوله، بدعت مکتب مدار گشت

یعنی حضور حضرت انسان عقیم شد

این شاخه های مسخ شده، خار و خس شدند

تا ریشه در اصالتِ ویران عقیم شد.