نامه ی اشتیاق

سلام

و

از روز انتشار این شعر قصد آن داشتم که کلامی چند در خصوص این عشق-نوشته مرقوم دارم اما به دلیل آن که نگران تاثیر سلیقه ی شخصی خودم بر روی نظرات دوستان عزیز بودم لذا خویشتن داری کردم تا روزهای آغازین انتشار بگذرد و پس از آن نظر خویش را بنویسم ؛
۵ بند
۵۰ سطر
۳۳۰ واژه
بگویم ۷ بار
دوست ات دارم ۸ بار
وقتی ۷ بار
یعنی ۶ بار
من ( در انواع ضمایر و شناسه ) ۳۵ بار
تو ( در انواع ضمیر و شناسه ) ۲۰ بار
افعال ۵۵ عدد
حروف اضافه ۸۲ عدد
{ تذکر این نکته ضروری است که کلیه آمار فوق با یکی دو اختلاف ، صحیح هستند و آن اختلاف ها را هم من بر مبنای ضریب خطای دید همواره محتمل می دانم )

مجموع حروف اضافه ، حروف تکراری و افعال = ۲۲۰ واژهو - این بدان معنی ست که کل شعر تنها در صد و ده واژه ی باقی مانده اتفاق افتاده است اگر چه هر کدام از این کلمات ذکر شده در آمار تکرار نیز دارای نقشی بوده اند ولی بی تردید یک کلمه ی تکراری ، نمی تواند مانند یک واژه ی جدید به تصویرسازی و تخیل برسد و یا حضور یک فعل در هر سطر ، ورود مخاطب به ماجرا و همراه شدن اش با اتفاقات شعر را محدود می کند و نیز این وضعیت در خصوص کلماتی مانند ؛ وقتی ، یعنی ، بگویم ... نیز به شدت صادق است و این کلمات اندک اندک در زبان شعری این شاعر دارند به نوعی تکیه کلام تبدیل می شوند که عمیقاً در چنین نوع از شعری داشتن آن آسیبی سخت بر شعر ، شاعر و البته خواننده می زند و اگر باری دیگر شعر را بدون تکرار آن ها بازنویسی کنیم خواهیم دید که حذف آن ها نه تنها ضربه ای به شعر وارد نمی کند بلکه در نود درصد اشعار ، تناسبات جدیدتری ایجاد شده و دست شاعر در ارائه ی تصاویر تازه باز تر می گردد .- استفاده ی از کلمات عامیانه تا جایی که به سطح و ساحت شعر ضربه ای وارد نسازد می تواند قابل قبول و حتی امری پسندیده محسوب گردد ولی در هر حال در موضع استفاده از آن همواره باید زمینه ای واژگانی ، تصویری و یا تاریخی ایجاد کنیم و سپس آن را به کار بگیریم ، در این شعر واژه ی تیپا بدون رعایت این موارد به کار رفته و بیشتر خوانندگان با چند سطر اول مشکل دارند چرا که نمی توانند این عدم تناسب را درک کنند و چرا که در ادامه ی شعر نیز دیگر چنین اتفاقی که نشان دهنده ی تاکید شاعر بر این موضوع یا سبک نوشتاری او باشد رخ نمی دهد .- استفاده از واژه هایی که خود به شخصه و فارغ از کاربرد آن ها در شعر فارسیدارای شخصیتی مستقل هستند و این استقلال شخصیتی به قدری ست که می تواند در داخل شعر هم همان معنا را القا کند اگر شاعر واژه را مهار ننماید و قاعدتاً این گونه واژه ها در اثر به کار برده شدن زیاد در آثار ادبی و یا افواه مردم به این درجه از استقلال معنایی می رسند پس علاوه بر بحث معنا ، هیچ اتفاق بدیعی را هم نمی توانم. رقم بزنند که نمونه ی آنها در این شعر زباله دان تاریخ است ‌.- به غیر از دو مورد اخیر که از نظر من بودن شان در شعر مانا نشانه چندان نگران کننده ای نیست ( البته در شعر دیگران قطعا نگران کننده خواهد بود ) آن چه بیشتر از هر چیزی قابل توجه و نگران کننده است مواردی ست که در بررسی آماری می بینیم مواردی که بی تردید در هر شعری بسته به خود آن شعر می تواند کم و زیاد شود و تعدادش جا به جا گردند ولی همیشه باید به آن توجه ویژه داشت .- اما فارغ از آن چه که گفته شد این دومین شعری ست که من از روی اجبار و بر خلاف همیشه به جای ادراک لذت و بازنمودن آن ، به بازگفتن نکاتی پرداختم که همواره از شعر مانا به دور بوده اند و این اتفاق ممکن است در هر شاعر ی روی بدهد که در آن شاعر به جای به پیش رفتن به سمت عقب باز می گردد و و شعرش شبیه به آثار اولیه ی شاعر می گردد و این عقب گرد اتفاقی ست که معمولاً نه فقط در شاعران بلکه در اهالی هنر روی می دهد و در دورانی از زندگی به این احساس به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه می رسند، البته تاریخ این شعر خود قدیمی تر است ولی به صورت کلی، پس امیدوارم هر چه زودتر مثلا در همین شعر بعدی کاری از مانا بخوانیم که به روز رسانی شده باشد و درست همان گونه که از مانا انتظار داریم باشد یعنی دقیقا غیرمنتظره و شگفتی آور .و حرف آخر این که مانا ی نازنین من ، شعر و حراست از حریم اش ، چیزی سوای مدیریت ها و نام ها و چهره هاست درست شبیه ذره ای به سمت خورشید یا قطره آبی به سمت دریا کم شدن یکی اصلا به چشم نمی آید ولی همین یکی یکی ها اگر نباشند دریایی نخواهد بود پس هر یک به اندازه ی همان یکی باید عاشق باشیم ..‌

با سلام
و کسب اجازه از اساتید بزرگوار و البته که خود را کوجکتر از آن میبینم که گزینه نقد را انتخاب کنم. در حقیقت در خدمت بزرگان درس پس می دهم.
باشد که بر شاگرد کوچک خود ببخشایید.
یکی از مباحث مورد مناقشه در علم کلام بحث تقابل عقل و عشق است . در این میان شاعران از دیرباز همواره جانب عشق را داشته اند و به انواع طرق به حمایت از عشق و تخفیف عقل برخواستند

ز عقل اندیشه ها زاید
که مردم را بفرساید
گرت آسودگی باید
تو هم عاشق شو ای عاقل ( سعدی )

همچنانکه عرفان و ادبیات و هنر در جبهه ی عشق هستند ، فلسفه و کلام و علوم تجربی نیز در اردوی عقل به سر میبرند
خاصه فلسفه مصداق عقلانیت و محصول بی تردید آنست و شایسته است اگر فلسفه را فرزند خلف عقل بدانیم .
اما در این سروده که نمیدانم مانا چرا در حق آن ( به عادت اکثر سروده های ارسالیش ) اجحاف نموده و آنرا دلنوشته نامیده است . از دو مکتب رواقیان و شکاکیون سخن به میان آمده است
برای اینکه نگاهی گذرا به این دو مکتب داشته باشیم به کتاب خود مانا مراجعه میکنم:
((زنون موسس مکتب رواقیون بود. رواق به ایوان یا طاق میگن که کلاس درس زنون آنجا بوده.. او میگفت بجای اینکه بپرسیم انسان کیست؟ باید بگیم انسان چیست؟؟؟ انسان باید تلاش کند تا به نیکی برسد و نیکی فقط در هماهنگی با طبیعت بدست میاید... رواقیان میگفتند جهان یک شهر است که همگان شهروند آنیم.. زن و مرد و کودک و سیاه و سفید و یونانی و غیر یونانی.. و همه با هم برابریم.. جهان عالم بزرگ است و انسان ماکتی از کل جهان .. خودت را بشناس تا جهان را بشناسی.. بر هوای نفست غلبه کن و اجازه نده که کسی تو را تحقیر کند نه حاکم و نه مذهب و نه هوای نفس نباید تو را خوار کند.. تو برتر از همه ای و همردیف با باقی انسانهایی.. رواقیان میگفتند تولد دست ما نبوده و چونکه با ما مشورت نکردند پس ما نیز مرگ را خودمان انتخاب کنیم.. رواقیان پس از آنکه به سن پیری و غیر مفید می رسیدند، خودکشی می کردند تا باعث سلب آسایش دیگران نشن..))
((شکاکیان:
پورهو مکتب شکاکیت را بنیان نهاد او معتقد بود تلاش برای کشف حقیقت واحد یک تلاش بیهوده ست زیرا حقیقت هزاران صورت دارند و هر صورت آن در بین یک ملت است.. میگفت من به مصر و هند و ایران رفتم و هر کدامشان اعتقاد جداگانه داشتند و همه ی کسانی که معتقد بودند، با همان اعتقادشان زندگی می کردند و خوشبخت بودند و فهمیدم که ما یونانی ها چقدر اشتباه می کنیم که میگیم حقیقت را فقط ما میفهمیم...))

در واقع در این شعر گفته شده که در عشق نمیتوان عقلانیت به خرج داد . چرا که رواقیان و شکاکیون همه در دام سوال و تردید گرفتارند و هیچوقت نمیتوان با عقل و فلسفه ، از عشق و از زن چیزی فهمید...

با قافیه ی باران و آرایه ی فصول:
من آن زمان که دیده در دیده ی زیبای تو دوختم
دانستم
خدا هم شاعر است...

و مبارک جناب مولایی عزیز باشد.
هر دو بزرگوار ، مانا باشید به شعر و عشق...