عصر طلائی

سلام

و

طنازی هنر و استعدادی ست که شاید بیست درصد آن
اکتسابی باشد و باقی به قدرت های شخصی و خدادادی
شاعر یا طناز باز می گردد که در این میان شاعر طناز
و بازیگر و کارگردان و ... تقریبا مشترک هستند .
در این صفحه با طنزی رو به رو هستیم که هیچ هجو و
هزلی در آن راه ندارد و برای این که مخاطب را به خنده ای
مهمان کند در مسیری مبتذل گام ننهاده است بلکه با کلمات
و تصاویری مخاطب را تحت تاثیر قرار داده است که ابتدا
خواننده ی شعر اگر‌چه لبخندی بزند از ته دل اما در ادامه
بی تردید آن چه که باقی می ماند تفکر است و ادامه جریان
شعر در ذهن آدمی که چه شد و چگونه شد ...
شاعر هیچ شق القمر خاصی در انتخاب واژه ها و تصاویر
ننموده است بلکه با ساده ترین کلمات این کار را به بهترین
و شاعرانه ترین وجهی انجام داده است ، چرا که او با استفاده
از تصاویری که برای بسیاری از هم نسلی های اش به گونه .نوستالژی به حساب می آیند ، اقدام به ارائه طنز خویش
می نماید ( کوپنیزم ، صف ، بام وطن ، دوران ستم شاهیان)
روش دوم او در طنازی استفاده کردن از ارزش هایی ست
یا بهتر بگویم آرمان هایی ست که زمانی مردم برای رسیدن
به آن هر کاری می کردند حتی گذشتن از جان خویش ولی
امروزه روز آن ارزش ها بی بها شده و کم کم دارند به ضد ارزش بدل می شوند ( جیفه دنیا ، دوزخ ، فقر و فخر ، دوره طلایی و ... )
سه دیگر کاری که شاعر به کار بسته است استفاده از مباحثی
است نه در جامعه ی روز و زمان حال دست به دست می شود
و بین مردم رایج شده است و هر روز هم این مباحث تازه
می شوند ولی آن حس تمسخر و استهزا ء را در خویش حفظ
می نمایند ( به زور به دوزخ نرفتن ، بیضه ی مرغان ، مرغ
و فرزندش ، دلار و طلا و ... ) که بر اساس نظر جامعه شناسان
ملتی من که از هر موضوعی حتی آن انگیزترین آن ها به سرعت لطیفه و طنز می سازند ، مردمانی هستند که از
اصلاح امور به کلی ناامید شده اند .

نه تنها این شعر از جناب رضایی دارای این ابعاد بی مانند
طنازی ست بلکه با اندک تاملی که در دیگر آثار ایشان
نمودم ، طنزنویسی و طنازی شیوه ی معمول اوست و
نوع نوشتارش به سبک شخصی برای خود ایشان نزدیک
شده است که هم بی باک است و پر جسارت و هم آن
گونه است که تیغ سانسور را رد کند و هیچ جایی از
آن زخمی نشود بهمنی شاعر از محدودیت های موجود
در جامعه و در راه آزادی بیان استفاده کرده و با آفریدن
لفافه هایی شاعرانه و البته زودیاب مقصود نهایی رادر زیر آن ها پنهان داشته است تا هم مخاطب به التذاذ ادبی برسد و
تفکر ی عمیق پس از آن و هم سانسورچی ها نتوانند ایرادی
بر وی بگیرند چرا که او فریاد نمی زند و غوغا نمی کند بلکه
را آرامش و متانت فریادش را در گوش های مردم با حالتی
بسیار محترمانه و پر از آرامش القاء می کند .
و اما طبق معمول حرف آخر ؛
امیدوارم که از این قلم آثار بیشتری مطالعه کنیم تا هم
بتوانیم خوشه چینی کنیم در راه کسب معرفت و هم
به همراه ادراک لذت به فهمی جدید نیز دست بیابیم ...