غزل مهمان

مهمان

امیرحسین مقدم

مرا امروز مهمان کن، به یک دیدار، یک آغوش.

به یک فریاد خواب آلو، به عریانی یک تن پوش.

مرا امروز مهمان کن، به گیلاسی شراب سیب،

به یک سیگار کوبایی،  که گاهی می‌شود خاموش.

مرا امروز مهمان کن، به یک نسکافه یا یک چای،

نشستن توی کافی شاپ، یکی مست و یکی مدهوش.

مرا امروز مهمان کن، میان خلوتِ ساحل،

دران عصرِ مِه آلود، آن خیال انگیزِ بازیگوش.

مرا مهمان قلبت کن،  که نوروز است در قلبت.

کمی شیرینی و شوخی، توصحبت کن، دهم من گوش.

مرا مهمان رویا کن، از آنهایی که می بینی،

پُر از آسیمه سَر آهو، پُر از آشفته دل خرگوش.

مرا در چشم خود جا ده، که جاده سُوی چشم توست.

تمام چشم ها جاشد، در آن چشم و درآن آغوش.

1390