ناگهان

سلام

و

النّاس نيام، اذا ماتوا انتبهوا ...

به زیباترین شکلی شاعر این دُرّ شاهوار را به پارسی بیان کرده است و بی گمان این مدعا به معنای آن نیست که عین واژه ها یک به یک ترجمه شده اند بلکه آن است که مغز واژه ها را شاعر گرفته است و پس از تحلیل آن در ذهن همواره دورپرواز خویش به شعر حاضر رسیده است .
نکته ی بسیار جالب اما در غرق حسرت نهفته است که نیک اگر بنگریم نتیجه ی انتبهوا باید باشد که شاعر ذکر کرده است و آن را به گونه ای بیان نموده که مشخص می کند تمام تاکید سراینده بر همین مفهوم متمرکز است .
اگر چه هیچ نظر و قضاوتی در خصوص خلق قالب های جدید در شعر فارسی ندارم اما آن چه که این جا اهمیت دارد این است که قالب مورد نظر شاعر به او توانایی این چنین تأکید همه جانبه ای را بخشیده است و شاعر از تمام پتانسیل شعر در فرم و محتوا برای القای آن استفاده کرده است که می‌توان دلیل کامیابی اش در این امر را از چند زاویه نگریست ؛
نخست آن که ترکیب غرق حسرت به عنوان ضربه ی پایانی شعر انتخاب شده است ، دو دیگر آن که این ترکیب به لحاظ عروضی با سه سطر قبل از خویش متفاوت است و این تفاوت ناگهانی ذهن خواننده را به خویش معطوف می دارد ، سه دیگر آن که هر سه سطر پیشین جملاتی کامل هستند با تمامی ارکان و تنها سطر آخر است که با حذف فاعل ، فعل و ... در موجزترین حالت خویش بیان شده است و در نهایت آن که سه سطر پیشین با یکدیگر هم قافیه هستند ولی سطر انتهایی تناسبی از این لحاظ با آن ها ندارد .
اگر به درستی فهمیده باشم در قالب مورد نظر شاعر که پیشترها سعادت خواندن مقاله ای از ایشان در همین خصوص داشته ام ، همه ی این مواردی که ذکر شد در خصوص سطرهای پیشین و سطر پایانی می بایست رعایت شوند تا قالب به درستی از کار در آید.
حرف آخر اما عرض سپاس بی شمار است از شاعر جناب رضاپور فرهیخته که چنین آفریده ی دلنشینی را در معرض نگاه مان گذاشته است و نیز همواره تاکید فراوانی بر دانستن نقاط ضعف و قوت خود و قوالب ابداعی اش داشته و دارند و علی رغم انبوهی دانش و فراوانی بینش هیچ گاه ادعای برتر بودن از دیگران را نداشته است و مصداق سر به زیری درخت پر بار بوده و هستند که این امر هم اینک نیز در گشودن پنجره ی نقد بر شعر ش قابل دیدن است .