دعا

سحر شد آسمان پاشید برما 
به انوار الهی شور و غوغا
زمان در سایه ی حق نور باران
زمین در ساحت قرآن بهاران
درخت معرفت شاخی برآورد
برآن صد میوه از جنس کریمان
سپاه دانش از قرآن رسیده 
به هر آیه نشان از روح ایمان
خداوندا نگه دار از بلایا
تمام مردم روی زمین را
دلای خسته و بشکسته را هم
بکن ترمیم با آب مطلا
که زخم دل نگیرد هیچ مرهم
مگر جایش شود با زر مداوا
زر از جود و سخاوت های بی حد
سپاس و شکر ؛ که هستی مرهم ما
خداوندا ترا از دل چو خواندم
تو هم پاسخ دهی از  عمق جانها
که ای بنده چه می خواهی ز مولا
بگو در انتظارم برتو حالا
بگویم ای خداوند توانا
خداوندا تو آگاهی ز دلها
تو بینایی تو بیداری تو دانا
خداوندا چه گویم بر تو آیا
نمیدانی چه می خو اهم من از تو
ندیدی این دل بشکسته ام را
ندا آمد چرا آگاهم از آن 
زتو بهتر بدانم دردت اما
بزرگان دوست دارند عرضه حالی
رسد از سوی دردمند  تا دوایی
منم چون عاشقی در انتظارم
که شاید درد دل را دوست دارم
نهم مرهم به زخم سینه ی داغ
ببوسم جای درد خسته از باغ
گله دارم من از بی اعتنائی 
که تا دردی نداری بی خدایی
منم حافظ ترا ؛  هر دم به دامی
که در افتادنت تقصیر داری
نگاهت را از این بالا گرفتی
خیالت  راحت است ماوا گرفتی
زمین را ساعتی گفتیم بر توست
که این دارالبلا گفتیم از توست؟
بیا دنیا وفا داری بلد نیست
زمین یک اژدهای نا بلد نیست
هلاکت می کند هشدار هشدار
که خود را از دهانش دورتر دار
به یک لحظه ترا در خویش بلعد
به دستورات من خاموش گردد
تو در روی زمین مامور گشتی
نیاندیشی دمی معذور گشتی
رهایت کی کنم ای بنده ی من
تو هستی آن که از ما دور گشتی
هفتم خرداد96
آذر . م