... هر از

سلام

و

با ارزوی سلامتی و تندرستی برای اساتید و بزرگان ...

زمین خورد گاهی باید
تا اندازه گرمای دست ها را ...
یا از آدمیت ردی گرفت ...

در ادب کلاسیک فارسی صنعت زیبایی به نام طرد و عکس داریم که بسیار جالب است و معروف ترین نمونه اش ؛
برد دل و جان دلبر و جانان من
دلبر و جانان من برد دل و جان من
منسوب به حافظ است ولی در شعر امروز چنین موردی را ندیده بودم که این چنین به زیبایی بنشیند و در معنا جفت و جور شود .
نحوه ی نوشتار فوق را اگر درست در مقابل نحوه ی نوشتار شاعر قرار دهیم ( مصراع در برابر مصراع ) به صنعت ذکر شده خواهیم رسید و این اتفاق از انعطاف سبک استاد پژواره ناشی می شود ، سبکی که بسیاری سودای قلم‌زدن در آن حیطه را داشتند ولی حتی اندکی به قلم سرمشق خویش نزدیک هم نشدند ، چرا که این سبک نیاز به تسلط بسیار بالایی بر جملات دارد یعنی علاوه بر واژه ها ، شاعر باید به جملات و نقش های دستوری هر واژه در جمله و گروه های فعلی ، فاعلی و ... تسلط محض داشته باشد تا شعر از اصول بلاغت دور نیفتد ،
سبک هزاره ی تلخ که شاید در نگاه اول برای هر خواننده ای بر بازی شاعر با کلمات و پتانسیل بالای گرامر فارسی برای این بازی ها ، دلالت دارد اما با دقت بیشتر موضوع از بازی های کلامی به سمت زیبایی های لفظی و معنایی تغییر جهت می دهد و به همین سبب است که پس از سال ها هنوز هم هیچ دو شعر شبیه به هم را نمی شود از قلم استاد این سبک ، خواند و از طرفی دیگر با اندکی التفات می توان از حوزه ی فرم و ساختار به حیطه ی معنا رسید و ظرافت ها و خیال انگیز ی های او را بیشتر و بهتر دید .
امید آن دارم که قلم داران جوان و با استعداد و انگیزه به جای پرداختن به حواشی جذاب سایت ها و شاعرها ، به این گوهرهای راستین و اصیل که هر روز کمتر می شوند توجه بسیار بیشتری داشته باشند و صد البته این حرف به معنای توجه به اساتید این سبک ها و صاحبان این گوهر ها نیست چرا که ایشان نیازی ندارند بلکه نیاز واقعی را قلم های جوان و نوآموز دارند که باید از خوان دانش ایشان خوشه چینی کنند .

نکته ی آخر اما این که منظورم از جوان و نوآموز به هیچ وجه از نظر سن و سال نبوده نیست چرا که شاعران کم سن و سالی داریم که در زمره ی این اساتید جای می گیرند و دوستان بسیاری هم هستند که علی رغم سن و سال بالاتر به دلیل میزان تجربه ی خویش در این عرصه جوان و نوآموز محسوب می شوند ...