تهران

يارم  به  شكايت  كه  چرا  گوش  نداري

حرف و سخن چون عسل و چون شكرم را

من خسته ام از گفت و شنودي همه تكرار

بستم   به خدا پنجره ي   گوش   كَرم   را

از   نكبت   اين  شهر به تنگ آمده ام من

اين شهر كه چيده است همه بال و پرم را

آن قدر صدا هست به بوم  و بَرّ و برزن

گم كرده ام اكنون شب و صبح و سحرم را

شهري همه بوق و همه جيغ و همه فرياد

آتش    زده   اين  ولوله  جان و جگرم را

اين همهمه   انداخته  هر لحظه  به  جانم

دل   پيچه    و آورده به سرگيجه سَرَم را

اي بر پدرت رحمت حق آن كه شكستي

تخم    لق   هجرت   به  دهان   پدرم را

آوردي از اهواز و رها كردي و  رفتي

پر  كردي  از  اندوه  همه دور و بَرَم را

گر ياد نداري  ز من و  ايل  و   تبارم

تا   عمر   بو د  ياد  كني  شعر  تَرَم   را

زان هجرت نفرين شده برقي به دَر آمد

كاو سوخت همه باغ و گل و برگ و بَرَم را

كو همنفسي تا كه  به  شوق  دم  گرمش

آتش  بزنم  بيخ  و  بّن  ِ  خشك و تَرَم  را ؟

اي كاش كه مي شد بكشم رخت به جايي

تا   باز    نيابند   رفيقان     اثرم    را

يارب   مددي   تا   بتوانم   كه   گريزم

يك لحظه نظر كن من و حال پَكَرَم   را

گر بخت كند ياري از اين وادي حيرت

بگريزم وگم مي كنم از خود  خبرم   را

جايي بروم، خلوت  دنجي، سر كوهي

تا باز نشانم ز درون   اين   شَررم   را

تا دور شوم از همه شايد  كه كنم رام

اين روح پريشان شده ي دَر به دَرم زا