بی قرار

بی قرارِ موجِ حیرانی منم        
پوستی بر استخوان گشته تنم
من نمی دانم کجا اِستاده ام            
نزدِ یزدان یا برِ اهریمنم
جلوه و رنگی ندارد زندگی        
تا برانم در مسیرش توسنم
آدمی تمثالِ میل است و ولع        
ترسم این آتش بگیرد دامنم
هرکسی گنجایشی دارد یقین        
توده ای از گوشتم کی آهنم
گر مرا دانش نباشد لاشه ای        
بی ثمر پوشیده در پیراهنم
نازنینِ من مشو غمگین اگر      
حرف از نا مهربانی می زنم
بی قرارم از حضیض آدمی        
طالبِ بختی بلند و روشنم