صداي تو

با  صدايت  غزل  از  كام  قلم   مي ريزد          دست من نيست كه غم از قلمم   مي ريزد

مخمل  دست  تو وقتي  به تنم     مي سايد         بركه ي سرد درونم  چه به  هم   مي ريزد

روزگاري همه غارت شده  با  خود  دارم          تلخي  خاطره  از   چشم   تَرم    مي ريزد

مثل  برق  آمد و چون باد جواني  بگذشت          برف پيريست كه اكنون به سر م  مي ريزد

روز و شب از دل حسرت زده ي سوخته ام           ناله هائيست كه در  گوش كَرَم مي ريزد