شكل خودت نيستي

درذهن آینه

تا یک فاصله آه خلق می شوی

ومرگ

تصورواژه های همه جا ست.

شکل خودت نیستی

تکثیرمی شوی

درآ ینه ای که اندازه ندارد و

واژه ها

تا پشت تصویری که

غیبت کسی را به هم می ریزد

حالا

 یکی ازذهن آ ینه بیرون می آ ید

شکل کسی که روبرویم نیست و

انتظا ر

تابلوی رنگین هزاران توست.

کسی چه می داند

درا غوش کدام آ ینه

عاشق کدام طا قچه و

دست کدام شانه

موهایت را نوازش می کند؟

اینجا پرازخداست

آ نچه هست

نیست و

آ نچه نیست

هست.

طبیعت پرازنوازش است و

خدا

وخاک که آ غازانتهاست.