توله سگ

درود بیکران بر شما استاد گرامی
شاعر ارجمند، جنابِ استکی

مهر و معرفتتان ستودنی ست.
حضورتان را ارج مینهایم.
از این بابت شادمانم و بسیار
سپاسگزارم که از دیدگاهتان آگاهم ساختید.

درود بیکران بر شما شاعر ارجمند
دوست بزرگوار، جناب اخباری

بسیار سپاسگزارم. و قدردانِ نگاه
زیبا بینتانم.
سپاسگزارم برای نیکخواهی تان.
شاداب و تندرست بمانید.

درود بیکران بر شما شاعر ارجمند
دوست و برادر مهربانم، جناب قنبرپور

بینهایت سپاسگزارم از توجه تان.
شادمانم از اینکه پسندتان است.
شرمنده ی بنده نوازی تانم مانند همیشه.
بنده نیز شیفته ی معرفت و مهر و پاک وَرزی تانم.
ارادتمندم.

درود بیکران محضرتان استاد بزرگوارم
شاعر ارجمند جناب غرب


بسیار سپاسگزارم از توجه تان.
بسیار شادمانم که با بنده هم اندیش هستید.
و سپاسگزارم که اجازه دادید دیدگاه شما را بدانم.
آره، درباره ی همه ی گویش ها و زبان های عزیزِ ایران...

ممنونم، شما نیز شادمان و شاداب بمانید.

درود بیکران بر شما شاعر گرامی
دوست ارجمندم جناب پرناک


ممنونم دوست مهربان.
سپاسگزارم که نوشتارم را خواندید
و می پسندید.

درود بیکران بر شما استاد گرامی
شاعر ارجمند، جناب انصاری دزفولی

بینهایت سپاسگزارم برای مهر و محبّتتان.
سپاسگزار نیک خواهی تانم، بنده نیز برایتان
خواهان شادی و سلامتی ام.

درود بیکران شاعر ارجمند
استاد بزرگوار جناب معینی

بینهایت سپاسگزارم برای حضور مهربخشتان.
و بسیار شادمانم که نوشتارم پسندتان است.
بهمچنین برای شما، شاد و تندرست باشید.

درود بسیار بر شما شاعر گرامی
دوست بزرگوارم جناب زندیه شاهین

بسیار زیباست محبتتان.
مهربانی هایتان را که
بنده را شرمنده می سازد، می ستایم.
شاد و تندرست باشید.

درود بیکران بر شما شاعر بزرگوار
بانوی ارجمند، مهربانو رضایی برما

بسیار سپاسگزارم که بنده را مفتخر به
بیانِ دیدگاه تان نمودید.
وسعتِ دید و بلند نظری، در سخنانتان موج می زند.
نوشتاری که شما شعر خطابش کنید، سربلند است.
راستش را بخواهید، ملالت آور نیست.
راستش را بخواهید زیان بار است.

درود بسیار محضرتان شاعر ارجمند
دوست بزرگوارم جناب خواجوند مانی

بسیار سپاسگزارم برای حضور گرمتان.
و ممنونم که بنده را از دیدگاهتان آگاه نمودید.
شاد و تندرست باشید.

درودی گرمتر به شما شاعر ارجمند جناب پاشایی

ضمنِ سپاسِ بی اندازه برای افتخاری که با خواندنِ نوشتارم نصیبم نمودید و سپاسِ بسیار بیشتر برای اینکه بنده را از دیدگاهتان آگاه می‌نمایید.

((
منظور از نو کردن زبان شعری در ادبیات امروزی این نیست که شما بیایید صرفا از واژگان جدید و مدرن که به اقتضای پیشرفت های تجربی بشر در بین زبان های مختلف راه یافته اند، استفاده کنید و بگویید شعر من زبانش امروزی شد. این طرز نگاه چندان صحیح نیست بلکه پشت پرده سخن دیگری هست.
))
تعریفِ بنده از شعرِ نو شده و امروزی... به باورِ بنده هر شعری که شاعری ((معاصر)) سراییده باشد، با هرگونه واژگانی که در آن بکار گرفته شده، با هر وزن عروضی، شعری امروزی است. یعنی درواقع بنده اعتقادی ندارم که نیاز است کسانی دست بکار شوند تا شعر را امروزی کنند. همین که شاعری شعری می‌سراید خود بخود چرخِ امروزی شدن شعر و ادب به گردش می اُفتد.
بنده معتقدم کسانی که از جایگاهِ خود برای دست بردن در روندِ این فرآیندِ طبیعی استفاده می‌جویند، یا از عنصرِ ((خرد)) و یا از عنصر ((خیرخواهی)) بی بهره اند.
((
امروزی کردن شعر یعنی حذف واژگان متکلف و مصنوع، حذف حروفی که استفاده از آن ها عملا سالیان سال است که از زبان نوشتاری فارسی رخت بربسته اند مثل همی، کاین به جای که این، کان به جای که آن، ز به جای از، مرا به جای من را و دگر به جای دیگر، کو به جای که او، وی به جای او و
.... .
))
بسیار سپاسگزارم. معنای امروزی کردن شعر را از دیدگاه شما دریافتم.
و بنده در ذهنِ خود این جملات را نه با عنوان ((امروزی کردن)) بلکه با عنوان ((فلج کردن)) یا چیزی شبیهِ آن ذخیره می کنم.

((
در کنار همه این ها لطیف تر کردن و سلیلس تر نمودن جمله ها و نزدیک کردن هر چه بیشتر آن ها به زبان امروزی توده مردم جامعه.
))
و این قسمت را تحت عنوان ((کاهشِ وسعتِ ادبیات)) به خاطر می‌سپارم و هر وقت به آن می‌نگرم، دریایی را می‌بینم که آب باریکه ای شده است...

((
مثلا در همین شعر شما واژگان زیر برای اغلب خوانندگان ناآشنا و غریب است و کاربرد آن ها در زبان فارسی امروزی واقعا و عملا در حد صفر شاید باشد.
غُم غُم - خاشه- تُم-اَنجم
))
البته آن واژه ((ثُم)) است، نه ((تُم)).
مثلاً وقتی بنده و برادرم در کودکی دعوا میکردیم(که متناوب بود) و به زد و خورد می انجامید، به یکدیگر می گفتیم: ((ثُمِ خر کوتاه...)) (که یادش بخیر)
پس این واژه همچنان بسیار پر کاربرد است.
واژه ی ((غُم غُم))، که آوایی ست که کودکان هنگام ماشین بازی تولید می کنند...، به گوشِ کودکان خورده است و در میانِ آنها پرکاربرد است.
واژه ی ((انجم)) که جمع شده ی ((نجم)) و به معنای ستارگان است، شاید به گوشِ شما نخورده باشد. اما به گوش ((عالم)) ها خورده است.
واژه ی ((خاشه)) زشت است که ندانیمش، اما آنهایی که دیگران را ((خاشاک)) صدا می زنند، می دانندش و میانِ آنها پر کاربرد است.

((
آدم خیال می کند شما از عمد این واژگان بسیار ناآشنا را در شعر آورده اید تا از مخاطب بخواهید برود به هر نحوی که شده معنای آن ها را آن هم اگر توانست پیدا کند و یاد بگیرد.
))
این برداشتِ خیلی خوبی است، اما این برداشت درباره ی این نوشتار بنده، وارد نیست.
اما چون بنده نیز که ایمان دارم به درست بودنِ این کار که شما به خوبی توضیحش داده اید، دلیلش را خدمتتان عرض میکنم.
شما هیچ شربتِ خوراکی ای را نمی یابید که شیرین نباشد. اما آن شیرینی بخشی از ((دوا)) نیست. آن شیرینی تنها برای اینست که شما حاضر شوید داروی تلخ را بنوشید...
هیچ آدمِ سیاستمداری، حرف زورِ خود را بطورِ خشک و خالی به خورد مردم نمی دهد، بلکه در کنارش کلی حرفهای زیبا میگذارد تا مردم آن حرف زور را بپذیرند.
هیچ مدعیِ عرفان و ... چرندیات خود را بطور خشک و خالی به خورد مریدان نمی دهد، بلکه در کنارش کلی حرفِ حساب می آورد تا مردم بجای شک کردن در خرد او، در فهم و درکِ خود شک ببرند و حرفهای او را ((نفهمیده و نسنجیده)) بپذیرند.
بنده هم، چون می دانم واژه های کم کاربرد، به گوشِ مخاطبم نامأنوس می آید، سعی می کنم تا یافتنِ ریتم و آهنگ و ویژگی های پذیرفتنیِ دیگر، آنها را به بازی ندهم. اما به محضِ یافتن جایی برای آنها، هرگز به آن واژگان عزیز جفا نمی کنم. چون حق دارند مفید باشند.
((
علاوه بر این ها آمده اید و واژگانی نظیر فرمان - گاز - اهرم - لولا و خودرو را در جای جای شعرتان گنجانده اید تا مثلا تلقی نوگرایی را با آوردن واژگان نو در ذهن مخاطب ایجاد نمایید که به واقع با شکست مواجه شده است.
علاوه بر این ها ادغام واژگان ناآشنا و واژگان مثلا امروزی در شعرتان، یک بی تناسبی خاصی را به کلیت شعر بخشیده که از یکدستی و هماهنگی آن به شدت کاسته و ضرب آهنگ نامتوازنی را برای شعر به ارمغان آورده است.
))
ضعفِ عملکردم را به بنده فرمودید. این نشانه ی دوستِ خوب است، و بنده پیشتر نیز موردِ لطفتان بوده ام. شادمان و سپاسگزارم که دوستی مان را ژرفتر میکنید.
البته، کمی توضیح درباره ی شرایطِ ایجاد شدن این نوشتار خدمتتان ارائه کنم.
فرد نمی تواند کوتاهی مدتِ زمانی که برای نوشتن سروده ای بکار می برد را عذری برای ضعفِ سروده ی خود قرار دهد. و بنده نیز این قصد را ندارم.
اما ترکیب ((وزن)) و ((قافیه)) و ((موضوع)) سروده را می توان به عنوانِ معیاری برای داوری پیشنهاد نمود.
منظورم اینست که شما، و هر عزیز دیگری، می توانید با این وزن و قافیه، به بیانِ این موضوع بپردازید، من را خوشحال و شرمنده می کنید.
آنچه بنده خود را با آن روبرو دیدم، وزن و قافیه و موضوع، باعث شد که دل بزنم به کاربرد واژه های ((ناقدیمی)) اما واژه های ((قدیمی)) هم لازم داشتم و این موضوع نمایانگر گسستگی میانِ واژه ها بود و در ذهنِ خواننده ((خرچنگ قورباغه ای)) به راه می انداخت.
برای همین سعی کردم هر بیت، دارای ((شخصیتِ)) خود باشد و به ادبیاتِ بازیگرِ حاضر در همان بیت نزدیک باشد.
مثلاً بیتی که مربوط به ((دخترک)) است، ادبیات کودکانه تری داشته باشد، مثلا ((بابا جان))، یا ((غم غم))...
بیتِ مربوط به مادر، وقتی می خوانیدش، احساس میکنید آن جمله صاف از دهانِ یک ((مادر)) بیرون آمده است.
بیتی که مربوط به ((عالم)) است، با آن واژه ی اضافیِ ((ایـــــف)) برای اینکه یک عالمِ از خود راضی((و امروزه بسیارند این افراد)) که از واژه های سنگین استفاده می کند را متصور شوید.
بیتِ مربوط به ((شیخ))، که از ((خاشه)) استفاده می کند، خوب این ((خاشاک)) خواندن جماعت، در ذهنِ امروزی ها خاطره ایست زنده.
و در پایان، وقتی به این فکر می کنم که این سروده را با تمام رندی های بکار رفته در آن، تنها در دو ساعت نوشته ام، کمی از خودم خوشم می آید.
((
در بیت نخست، حرف "بی" را در انتهای مصرع جا گذاشته اید و "آنکه" را در ابتدای مصرع بعد آورده اید. این شیوه جدا سازی بی آنکه در دو سوی مصرع ها به دلیل اقتضائات هجایی و وزنی به نظر کمی از سلیقه مندی بیت کاسته است.
))
به باورِ بنده این خیلی سلیقه ایست، بنده وقتی شعری را که این کار در آن بکار رفته است را می خوانم و به محدود بودنِ دستِ سراینده نیز فکر می‌کنم، لذت می برم. همچنان به سلیقه ی شما احترام می گذارم و معذرت می خواهم که با اینکار خاطراتان را مخدوش ساخته ام.
((
در مورد اینکه مردم هم عصر حافظ و سعدی و شعرای بزرگ دیگر با چه ساختاری سخن می گفته اند مطمئن باشید که طرز و شیوه گفتمانی آن ها در فارسی بسیار به آنچه سعدی و حافظ نوشته اند نزدیک بوده و این شعرا پایاپای شیوه گفتمانی مردمان هم عصرشان شعر می سروده اند. کما اینکه زبان شعری حافظ از زبان شعری فردوسی نو تر است و زبان شعری صائب تبریزی هم به نسبت از حافظ نوتر به نظر می آید. ولی چون ما در پی تقلید از بزرگان هستیم به ناچار زبان شعریمان هم حال هوای زبان شعری آن ها را به خود می گیرد و چنین گمان می کنیم که این رویه همیشه بوده و خواهد بود.
))
بنده معنیِ خیلی از شعرهای ملک الشعرا را تا پنج شش بار نخوانم متوجه نمی شوم. اما شعرِ ملک الشعرا خیلی امروزی تر از شعرِ فردوسی می دانم، چون شاعرش همین صد سال پیش می زیسته.
تفاوتی است میانِ شعرِ حافظ و شعر فردوسی، که این تفاوت ((زمانی)) نیست، این تفاوتِ ((اقلیمی)) است. البته عاملش چندان جغرافیایی نیست، به باور بنده بیشتر به جغرافیا و اقلیمِ ذهنِ خود شاعر بستگی دارد. اما به تفاوتِ خراسان تا پارس فکر کنید.
((
در ضمن پایان بندی شعرتان بسیار عالی بود و سخن تازه ای برای گفتن داشت.
))
این جمله بنده را بسیار شادمان ساخت. درست به اندازه ای که تک تک جمله های شما و زیارتتان در بنده شادی آفرید.
منت نهادید بر دیدگانم، دوست بزرگوارم. حضورتان بیشتر باد.

شما نیز پیروز و پایدار بمانید.

سلامی دوباره
شما به واقع شاعری نقدپذیر هستید و سعه‌صدرتان قابل ستایش است.
و من همیشه شعرهایتان را دنبال خواهم کرد....

درود دگربار بر شما

بنده دستی را که به بهبودم کمک مینماید، می‌بوسم.
و خیرخواهی در سراسر فرمایش شما نمایان است.

حضورتان مایه ی افتخار بنده ست و بسیار
خوشحال ام از این محبتتان.

احسنت اين حرف صحيح ست

درود دگربار بر شما دوست بزرگوارم
بینهایت سپاسگزارم از توجه و حمایتتان

درود بیکران بر شما شاعر گرامی
دوست ارجمندم جناب شریف

بینهایت شادمان و سپاسگزام برای مهر و
عنایت و بنده نوازیتان.
سپاسگزارم برای نیکخواهیتان

به همچنین شما نیز پیروز و پایدار بمانید.

درود بسیار بر شما شاعر بزرگوار
دوست ارجمندم جناب صادقی


بینهایت سپاسگزار و شادمانم که نوشتار بنده مورد توجهتان افتاد.
به دوستی شما که به عمقِ ها(حتی نوشتار سطحیِ بنده) نفوذ می‌نمایید می بالم.
دوست عزیزم، گوی و میدان در خدمتتان است، بنده تنها از توجهِ بزرگان به هر شکلی مشعوف می شوم.
بنده تنها خواستم آنچه در واقع از بیشترِ افرادِ درونِ هر طیفی دیده ایم را بیان کنم. در واقع در این نوشتار به بزرگانِ هرکدام از این صنف ها اجهاف شده است(البته به جز یکی از آن اصناف).
و مطمئنم آن بزرگان آنقدر بینش دارند که متوجه شوند این نوشتار آنها را نشانه نرفته است. بلکه آفت هایی را که خودِ آن بزرگان نیز از دستشان کلافه اند را بطور دست و پا شکسته ای توصیف کرده است.

و اینکه، بنده واقعاً قابل قیاس با سعدی و ... نیستم، حتی از میانگین این وبسایت هم پایینترم...

خوشحالم که تواضع کاربدی خود را همچنان
توشه ی راه دارید.

بر بال تعالی همواره بمانید و به نور قلم بزنید

درود دگربار

سعید جان، بنده واقعیت را عرض میکنم.
در این مدتِ چهار پنج ماه که شعر را در فضای
این وبسایت دنبال می کنم، شعرهایی از شاعرانی
جوان خوانده ام، مانندِ آقای ابولفضل پورشریعه
آقای امیررضا بهمنی، خانم بهاره کیانی قلعه سردی
و ...، و بسیار اند و می توان لیستی از آنها درست کرد
و یادم می آید که وقتی در سنِ آنها بودم، حتی شاید
نمی توانستم چنین سروده هایی را روخوانی کنم.
اگر از شاعرانِ همسن خودمان هم بپرسید، بنده شدیداً
تحت تأثیر سروده های مهربانو شعله م. جلیلی
قرار می گرفتم(ایشان بداهه سرای بسیار خوش ذوقی اند)
و البته مدتی ست حضورشان کمرنگ شده است.
یا از مهربانو طاهره حسین زاده سروده های بسیار
حکیمانه و زیبایی داریم و بسیاران دیگر... .
و این تنها دریافتیِ بنده در چهار پنج ماه است،
مطمئن باشید که اگر یک جستوجو کنیم در این وبسایت
سروده هایی شگفت آور خواهیم دید.

بسیار سپاسگزارم، شما نیز شاد و پایدار باشید.

درود بر شما شاعر گرامی
دوست بزرگوارم جناب فکری

بسیار سپاسگزارم برای توجه و نظر
لطف آمیزتان.
وقتی وجودِ خارجی را برای واژه ها تعریف کنیم،
می توانیم درباره ی ادامه ی چنین بحثی فکر کنیم.

شاد و تندرست باشید.

درود بیکران بر شما استاد گرامی
شاعر بزرگوار جناب عسکرزاده

بسیار سپاسگزار توجهتانم. و همچنین
قدردان نیکخواهیتانم. بنده نیز بهترینها را
آرزومندتانم. استاد گرامی به نظر بنده، نظم
هم نوعی نثر است و اگر فرصتش دست دهد،
این موضوع را در سروده ام به خواننده یادآوری
میکنم.

شادمانی و تندرستی تان را خواستارم
و تابنده بمانید برایمان.

درود بیکران بر شما شاعر ارجمند
دوست گرامی و بزرگوارم جناب محمدی

بنده شما را فردی صادق و قاطع شناخته ام، اما این برای اینکه بنده
تا این حد شیفته ی شخصیتِ شما باشم کافی نیست، شما دلسوز نیز هستید، نه دلسوزِ دوستانِ مستقیم، بلکه دلسوزِ فرهنگ و ادب کشورمان، یعنی دلسوزِ همگان.
بنده به این چیدمانِ واژه که احتمال دارد بتوان آن را شعر نامید، هیچگونه تعصبی ندارم، اما بنده آدمِ متعصبی اَم . تعصبم نیز روی بهره بردن خواننده از نوشتار است.
اگر دوستی به بنده اثبات نماید این واژه ی غم غم یا انجم و ... را می توان با واژه ای دیگر جایگزین کرد، حتی به قیمت تغییرِ کلی ریختِ این سروده، چنانچه به نفعِ خواننده باشد، بنده ضمنِ کرنش در برابر مهر و دوستیِ او، بی درنگ آن تغییر را پیاده خواهم نمود.
مغزِ بنده در آن مدت زمانی که فرصت داشت، از این بهتر را نتوانست پیاده سازد.
بسیار شادمانم که آنچه بدست آورده ام را، آقای محمدی تأیید می‌نماید.
بسیار شادمانم که درباره ی شعر کهن و امروزی دیدگاه یکسانی داریم و سپاسگزارم که بنده را مطلع ساختید.
سپاسگزار نیکخواهی تانم.

شما نیز شاد و سرفراز
و خورشیدی تابنده بمانید.

ممنونم دوست و شاعر فرهیخته
لطف دارید نسبت به کوچکتان، امیدوارم که لایق باشم.
صحبت هایتان کاملا صحیح است در مورد بهره بردن مخاطب و واژه ی غم غم و انجم
فکر نمی کنم بتوان واژه ای بهتر یافت لااقل بنده همچین واژه هایی سراغ ندارم که بتوان جایگزین کرد
این قطعه بی نظیر بود و خوشحالم که سعادت حظ بردن از آن را داشتم

قلمتان پاینده و تابنده

شما بزرگوارید.
بسیار شادمان و سپاسگزارم
برای سخاوت و بنده نوازیتان

درود بیکران بر شما استاد گرامی
شاعر بزرگوار جناب فتحی

بسیار سپاسگزارم برای حضور مهرآمیزتان.
قدردانِ نظر لطیفتانم.
استادِ بنده اید.

تابنده بمانید بر سرمان.

درود بسیار بر شما شاعر بزرگوار
دوست ارجمندم جناب علامیان

بینهایت سپاسگزارم برای توجهتان و
شادمانم که نوشتارم پسندتان است.
قدردان نظر لطف آمیزتانم.
و سپاسگزارم برای نیک خواهیتان

بنده نیز برایتان شادی و تندرستی
و همچنین تابشِ بی پایان خواهانم.

درود بسیار بر شما شاعر گرامی
بانوی بزرگوار، مهربانو امریاس

بی اندازه سپاسگزارم برای حضور و بیان
دیدگاه ارزشمندتان.

درود بیکران بر شما شاعر گرامی
بانوی بزرگوار، مهربانو عبدلی

ستاینده ی مهربانیتانم.
قدردان ارزشِ حضورتانم.
شرمنده ی محبتتانم.
ارادتمندم.
شاداب و شادکام باشید.

درود بیکران بر شما شاعر گرامی
عارف بزرگوار، مهربانو شیخ محمدی

بسیار سپاسگزارم از توجه و
دیدگاه عنایت آمیز شما.
شاد و تندرست بمانید.