معجزه‌ی عشق

سلام

و

به زعم من این شعر یکی از بهترین های شاعر و یا حتی بهترین اثر منتشر شده ی او می تواند باشد .
شعری عاشقانه که بر اساس زبان اش و نوع تصاویر خود انکار که در طول زمان جاری ست از گذشته ای دور آغاز می شود و تا آینده ای دور تر ادامه می یابد و در این مجال سخن از مهمترین دغدغه های ذهنی و عینی بشر ، در میان می آید .
دغدغه های که شاعر با زیرکی و با تمسک به وجود معشوق از زیر بار آن ها شانه خالی می کند و بر این باور است که با بودن معشوق دیگر هیچ کدام آن حرف ها اهمیتی ندارند .
خارج از مقوله ي زمين و زمان
فارغ از هرگونه جبر و اختيار
شاعر در این میان دل به نیمکت پارک کنار درخت بلوط بسته است و خلوتی که پاسخی است تام و تمام برای تمام پرسش های تاریخی بشر ، تنها جایی که آدمی تمام دردها و رنج های خویش را به فراموشی می سپارد و در وجود معشوق حل می شود .
او از هندسه ی مجهول سماجت به ریاضیات ساده ی کودکی دست می یابد و از تمام اعداد تنها یک عدد را می شناسد ، همان عددی که سرمنشأ تمام شمارش ها ست و به زبان دیگر آفریدگار تمام مخلوقات که واحد است و توحید آغاز می شود با همین ریاضیات ساده ی کودکی که در آن جز معشوق هیچ وجود دیگری نخواهد بود .
شاعر در پایان شعر به روشنی بر عقیده ای که در طول شعر گسترده و توضیح اش داده است تاکیدی دیگر بار می کند که برای پایان بندی انتخابی بسیار درست است .
مجهولات منفی ؛ تعبیر خوبی ست از دغدغه های بشر و بی اعتمادی و لرزش ، لرزیدنی که از عدم استواری حاصل می شود و تنها راه چاره اش غایت عشق است و غایت عشق را تنها یکی ست که می تواند رهنمون شود .

اما نکته ای که ذکر آن را واجب می بینم استفاده ی شاعر از ماهواره است که به سلیقه ی من در این شعر جایی ندارد و خوش نمی نشیند و نمی تواند تناسب لازم با دیگر تصاویر و اتمسفر کلی شعر را برقرار کند و با صفت پیشرفته نیز کار بدتر می شود چرا که ماهواره خود یکی از نمادهای پیشرفت بشر است پس نیازی به این صفت ندارد اگر چه باز هم می گویم من با اصل وجود آن مخالف ام .

سخن آخر اما فارغ از ماهواره ، این شعر را دوست داشتم و با آن زندگی را دیگر بار به تماشا نشستم و عشق را از نظرگاه شاعر که در میان تمام سیاهی ها هم چنان به آن سپیدی محض و مسلط ایمان دارد .