طلوع تاک

 

بر ضریحِ دستهایت
ریسه ریسه
ستاره های سربی؛
ترصیع می کنی
ییلاقِ یلدای گیسوانم را.
مرداد مِهرت،
به سخاوت سرانگشتانِ خورشید
سنجاق می کند
ابریشمی از ناز 
به پاچین دامان نیلوفریِ احساسم.
من در آغوش زمستانم.
بر تَنم
دیبایی از زمهریر.
من، سردم است.
بر دوش این شانه های برفی
برقص!


سپید می خوانی
شعر شکوفه های اردیبهشت عشق را.
لهجه ی شبنم دارند
یاسِ نفسهای جاری ات.
نَمی از نوازش
و قطره ای عطرِ عطوفت
ببخشای
بر گلبرگ خاطره های خوب.

پلکی بزن
تا ساغرِ نسیمِ نازکِ نگاه
لبریز شود از
شرقی ترین شراب شناور
در قدحِ یاقوتیِ چشمهایت.
مرا به دشت پرستارۀ آسمان برسان.
سلامم را به آفتاب و باران برسان
ای طلوع ازلیِ تاک!


سمیه صباح ((غزل گُلنار))

۲ مهر ماه ۹۹