قرنطینه

بسته شد راه و مانده ایم درچاه آسمان تکه ای نمایان است در قرنطینه بین هر سرفه یک نفر رو به قبله بیجان است در مصیبت جلوترین مردم پیشرفته تا ته دنیا راه چاره یکی یکی بستیم همه اینک نشسته ایم تنها چاه خشکیده ی ترک خورده نم باران کجا به خود دیده حسرت قطره های باران خورد دور و بی آب و بی علف مانده در بیابان زندگی مصلوب برگ آسی که بد ورق خورده بردن و باختن چه بی تاثیر ورق زندگی که بر خورده یک قدم مانده تا دم آخر چاه بی راه و بی در و پیکر آسمان تکه ای نمایان است از دهان بزرگ پر اخگر تکه ای تیره و مصیبت بار ابر کوچک پر از حقارت و زار که نه باران بریزداز سر مهر نه به یک باغ گل دلی سرشار گوئیا ساخته از گل آخر بدترین بندگان خوبش را چشم خود بسته بر شقایق ها آفرید آن که مهر مادر را آه اگر او نگاهمان نکند سرفه ها کوسه های جان گردند می خورند استخوان و خون با هم از تن خرد و خاکشیری یمان آه اگر این مصیبت آخر بر سر ما هوار خود ریزد زیر سنگ و کلوخ بدبختی دیگر از بی اثر چه آویزد؟؟؟؟ 2مهر99 آذر.م