کوه

سلام . از بهار قصاید دماوندیه بجا مانده در توصیف دماوند و همینطور در توصیف خورشید و ماه و رود و درخت هم کم و بیش همگان اشعاری خوانده ایم و در یاد داریم . اما این سروده ی شما که شاید در قامت قصیده است از نظر محتوا و از نظر قالب به غزل کشیده شدند . برام جالب بود و پی رابطه ی مهدی محمدی و کوه میگشتم و اینکه چگونه مهدی نازنین که شیرینی قبولی اش در آزمون رو ازش طلبکارم ، با کوه احساس قرابت بیشتری داشته و از میان مظاهر طبیعت اینرا برگزیده . تا آخرش مثل ایکیوسان ذهنم جرقه زد و به سمت قیاس علم و عشق رفت . و نقش کوه و دریا و خورشید در این میان . و سخنرانی از دکتر سروش که سالها پیش گوش داده بودم .
که در مثنوی معنوی چطور صحبت از دریا اینقدر زیاد است اما صحبت از کوه تقریبا نیست . مگر جاهایی که به کوه قاف و جایگه سیمرغ پرداخته ، و یا جایی که کوه را به این جهان تشبیه کرده که اعمال بشر را پژواک کند . و در کل عارفان کمتر به کوه نظر داشتند و سخن از کوه را بیشتر در حوزه ی عالمان میبینیم . علتش اینست که کوه عاشق نیست یا اگر هست صبور است و کم حرف و درونگرا و بروز نمیدهد . کوه در عین حال نماد صعب و سختی ست و همینطور حجابی ست که برای کشف حقیقت و شهود باید برداشته شود . تا گوهرها و رازهایش را بنمایاند . حتا از نشانه های قیامت از هم گسیختگی کوههاست ( و اذا الجبال سیرت ) عالمان نیز مانند کوه سنگین و باوقارند و مهابت و وقار آنها به کوه رفته است . علم اصولا هیبتی کوهوار دارد . بهمین جهت برای مولوی که جمود و مهابت کوه را برنمیتابید . نه تنها کوه را خوش نداشت بلکه آرزو میکرد که زودتر قیامت برسد تا کوهها از میان بروند :

چون قیامت کوهها را برکند
پس قیامت این کرم کی میکند ؟


اما دریا برای مولوی که از قماش عاشقان بود ، جلوه ی خودی تری داشت و مدام خود را با دریا یکی میدانست و میگفت که زبان عشق را فقط دریا میداند :


ما همه مرغابیانیم ای غلام
بحر می‌داند زبان ما تمام


حالا همین را به مهدی محمدی ارتباط دهیم ، تا آنجا که ایشان را میشناسم ، شخصیتی استوار ، تودار ، عالم ، شریعتمدار ، و مکلف هستند . که اتفاقا اگر درونشان را بکاوی دست خالی برنخواهی گشت . دهسال پیش همین بود صدسال دیگر نیز همین خواهد بود . و دقیقا چون کوه صعب و مهیب است . دقیقا برخلاف مانا که مواج و پرخروش و پر سر و صداست . علت هم به عالمانه بودن شخصیت مهدی و عاشقانه بودن تریپ مانا برمیگردد . و تنها چیزی که ایشان را جاری سازد فقط عشق است که نمیدانم اگر برایش رخ بدهد خوب است یا بد است ؟

ترجیح دادم ناتوانی ام را در نقد شعر با این حکایت که به واکاوی شاعر منجر شد ، جبران کنم . امید که این بضاعت قلیل مقبول افتد .



فتاده مرغ جانم به پای دامنش
نبوده هیچ حرفی مگر کلام کوه

سلام جناب محمدی نازنین
♡♡♡
از خوبی های شعرتان عزیزان بسیار نوشتند و من نیز از اینکه در قالب غزل شعری دیگر از شما خواندم مسرورم اقا مهدی محمدی عزیز که از نقد های منصفانه و دقیق ایشان بهره ها برده ایم.
♤♤♤
گذشته از معنا و مضمون شعر
نقدی در یکی از ابیات دارم که در قالب غزل باید وزن ان سنجیده شود
و بنطر می رسد که از نظر وزن اشکال دارد
💠💠💠
هزار سال با قوت ایستاده است
شکوه اشک من در هوای شام کوه
مگر بگوئیم:
هزار سال \\"اگر\\" با قوت ایستاده است
شکوه اشک من در هوای شام کوه
و دعاگویم