مترسک

سلام

و

خیلی به این کوتاه قیامت قامت فکر کردم و با هر تحلیلی گره ای بسته در برابرم دیدم ، ظاهر شعر به دلیل روانی و سادگی کلمات بسیار مشخص است اما چه در فکر شاعر می گذشته است وقتی این آیه نازل شده است ؟
یا مخاطب اش معشوق است آیا ؟
معشوق شاعر از شعر گفتن او خوش اش نمی آید ؟
یا نه به قرینه ی بودن مترسک دارد وانمود می‌کند که از شعر گفتن شاعر خوش ندارد ؟؟
مترسک شرم ترکیبی تشبیهی است که خود استعاره از معنایی دیگر است ؟؟
آبستن شدن مترسک شرم در چشم ؛
آیا این آبستنی به مروارید های اشک معشوق اشاره می کند که در زهدان صدف چشمان اش نطفه می بندند ؟
آیا پرنده ی زبان شاعر استعاره از شعر اوست ؟
یا اشارت به درخواستی از معشوق دارد که این درخواست معشوق پر حیا را عرق شرم بر جبین می نشاند ؟؟
نزدیک شدن شاعر به معشوق و ایهام تبادری که با کنش منجر به آبستنی ایجاد می شود تا چه اندازه مقرون به صحت است و مورد نظر شاعر ؟؟

همه ی این ها را گفتم و کلی ناگفته هم دارم که بگویم شعر کوتاه باید اینگونه باشد و به واسطه ی ایجاد شبکه ای تعاملات معنایی و ادبی بین واژه ها ، اجازه حتی حذف یک حرف اضافه از شعر را به ذهن مخاطب ندهد و با حذف همان حرف اضافه معنا و شبکه ی موجود آسیب پذیر شود .
مثلاً اگر در سطر اول « که » را حذف کنیم
به تو نزدیک می شوم
زمین تا آسمان معنا عوض می شود جمله ی اعجابی و شرطی شاعر به یک باره خبری می شود و انگار که شاعر تقدس معشوق را با این جمله زیر سوال برده است اگر همان که ی ناقابل حذف شود و باقی نیز به همین منوال ...

اما حرف آخر هم این که از دوستان نازنین ام درخواست دارم تا یاری ام دهند و با ارائه نظر خویش به صورت مستقل یا پاسخ به سوالات مطرح شده در تفهیم و ادراک من و نیز انتشار فهم سهیم شوند که هدف غایی تمام ماست از حضور در این سرای مجازی ...